κατα·τρύχω (seul. prés. et impf. κατέτρυχον) [ῡ] briser, user, fatiguer, épuiser, acc. : λαοὺς δώροισι καὶ ἐδωδῇ, IL. 17, 225, épuiser les peuples en exigeant d’eux des présents et des vivres ; cf. OD. 15, 309 ; 16, 84 ; d’où tourmenter, THCR. Idyl. 1, 78 ; fig. μελέτῃ κατατρυχόμενοι, EUR. Med. 1100, épuisés par les soucis.

wear out, exhaust, δώροισι κατατρύχω καὶ ἐδωδῇ λαούς Il. 17.225; ἵνα μή σε κ. καὶ ἑταίρους Od. 15.309, cf. 16.84; τίς τυ κατατρύχει ; Theoc. 1.78, cf. AP 7.630 (Antiphil.), Luc. Herm. 77, Dips. 4, PLond. 5.1677.50 (vi AD); — Pass., μελέτῃ κατατρυχόμενοι E. Med. 1100 (anap.).

(τρύχω), zerreiben, aufreiben ; τὰ φρονέων δώροισι κατατρύχω καὶ ἐδωδῇ λαούς, das Volk durch Geschenke u. Speisungen, die es geben muß, erschöpfen, aussaugen, Il. 17.225, vgl. Od. 15.309, 16.84 ; μελέτῃ κατατρυχόμενοι Eur. Med. 1100 ; Theocr. 1.78 ; ἔπος με κατέτρυχε Antiphil. 43 (VII.630); übh. verzehren, entkräften, in späterer Prosa, denn Xen. Cyr. 5.4.6, ἦσαν δὲ μάλα πιεζόμενοι διὰ τὸ κατατετρῦσθαι ὑπὸ τῆς πορείας, ist κατατετρύχθαι v.l. der schlechteren mss., u. wahrscheinlich κατατετάσθαι zu lesen ; ἑαυτόν, sich abquälen, Luc. Hermot. 77.