ῆς (ἡ) [ᾰφ]
      1 enfouissement, d’où fosse pour une sépulture, SOPH. Ant. 920 ; au plur. ESCHL. Sept. 1008 ;
      2 sape, mine, d’où ruine, destruction, SOPH. O.C. 1318 ; EUR. Hel. 197, etc. ; au pl. ESCHL. Sept. 46, etc.

➳ Dor. κατασκαφά, EUR. l. c.

Étym. κατασκάπτω.

ἡ, razing to the ground, destruction, S. OC 1318, Th. 5.63; τειχῶν Lys. 13.8; ἀκροπόλεως SIG 285.9 (Erythrae, iv BC); more freq. in pl., Ἰλίου κ. E. Hel. 196 (lyr.); ἰὼ κ. δόμων A. Ch. 50 (lyr.); πόλει κατασκαφὰς θέντες Id. Th. 46; πύργων κ. E. Ph. 1196; τειχῶν Aeschin. 3.157.
that which is dug, esp.
grave, in pl., θάπτειν… γῆς… κατασκαφαῖς A. Th. 1013, cf. 1042; ἐς θανόντων… κατασκαφάς S. Ant. 920.

ἡ, das Untergraben, Begraben ; θάπτειν γῆς φίλαις κατασκαφαῖς Aesch. Spt. 999 ; τάφον γὰρ αὐτῷ καὶ κατασκαφὰς αὐτῷ μηχανήσομαι 1028 ; ζῶσ' εἰς θανόντων ἔρχομαι κατασκαφάς Soph. Ant. 911, die Gräber. – Gew. das Niederreißen, Zerstören, δόμων Aesch. Ch. 49, πόλει κατασκαφὰς θέντες Spt. 46 ; Soph. O.C. 1318 ; Eur. Hel. 197 ; auch in Prosa, τειχέων Lys. 13.8, Sp., wie DS. 15.98.