κατα·πνίγω [ῑ]
      1 étouffer : πνεῦμα, NIC. Al. 286, le souffle ; πῦρ, ARSTT. Juv. 5, du feu ; au pass. καταπεπνιγμένοι τόποι, ARSTT. Probl. 2, 30, 2, lieux étouffés, où l’on respire mal, p. opp. à εὐπνούστεροι ;
      2 p. ext. arrêter, supprimer : τὴν αὔξησιν, PLUT. M. 806 c, la croissance ; en parl. des sécrétions, ARSTT. Probl. 38, 3, 3, etc.

choke, smother, γόγγρον ἐν ἅλμῃ Sotad.Com. 1.21; ὁ ὕπνος κ. τὸ θερμόν Arist. Fr. 233; ταῦτα κ. τὰ δένδρα Thphr. CP 2.18.3; τὴν αὔξησιν Plu. 2.806c; πνεῦμα Nic. Al. 286; λύγγας Arist. Pr. 962a7; — Pass., to be choked up, of the secretions, ib. 967a6; of a fire, opp. ἐγκρύπτω 2, Id. Juv. 470a16; καταπεπνιγμένοι τόποι choked up, close, opp. εὐπνούστεροι, Id. Pr. 869a35; φωναὶ καταπεπνιγμέναι stifled utterances, Id. Aud. 800a15, cf. Poll. 4.114. κ. τὰς φύσας close the bellows, Arist. Resp. 474a15.

(πνίγω), ersticken, erwürgen, Sp.; auch von Feuer u. Kohlen, Arist. mort. 5 ; γόγγρον κατέπνιξ' ἐν ἅλμῃ τοῦτον εὐανθεστέρᾳ Sotad. bei Ath. VII.293d ; – auch übertr., καὶ διαφθείρει τὴν αὔξησιν τῆς ἀμπέλου Plut. reipubl. ger. praec. 12.