κατα·πίνω (f. -πίομαι, ao.2 κατέπιον, pf. καταπέπωκα) :
   I avaler, engloutir, absorber, dévorer, au propre : τινα, EUR. Cycl. 219, qqn ; en parl. d’aliments en gén., ou même de tout objet solide : υἱοὺς κ. HÉS. Th. 459, dévorer ses enfants, en parl. de Kronos ; ᾠά, ARSTT. H.A. 8, 4 ; λίθους, AR. Av. 1137 ; ARSTT. H.A. 8, 26, avaler des œufs, des pierres ; avec un suj. de ch. : ὕδωρ, PLAT. Criti. 111 d, absorber l’eau, en parl. de la terre ; au pass. être englouti, s’engloutir, en parl. de rivières qui disparaissent sous terre, ARSTT. Meteor. 1, 13, 25 ; de villes englouties, PLUT. Ant. 60, particul. par un tremblement de terre, STR. 58 ; d’un pays englouti sous une tempête de sable, DS. 1, 32 ;
   II fig. :
      1 avaler en buvant : Εὐριπίδην, AR. Ach. 484, s’imprégner d’Euripide, se pénétrer de son esprit ;
      2 dévorer, consommer : τὴν πατρῴαν οὐσίαν, ESCHN. 13, 39, l’avoir paternel ; τινά, ALCIPHR. 3, 33, ruiner qqn ; avec un suj. de ch. : ἐρίων τάλαντον, AR. Vesp. 1147, dévorer un talent de laine, en parl. d’une robe.

➳ Ao. poét. κάππιον POÈT. (GAL. 3, 373).

fut. -πίομαι Ar. Eq. 693, later -πιοῦμαι Plu. Alc. 15; aor. κατέπιον IG 4.951.102 (Epid.); poet. κάππιον Hes. Th. p. 45 R. ; pf. -πέπωκα Ar. Av. 1137: — gulp, swallow down, both of liquids and solids (οὐδ’ ἐν τῷ καταπίνειν ἦν πάντως τὸ πίνειν Ph. 1.478), τοὺς μὲν κατέπινε Κρόνος (sc. υἱούς) Hes. Th. 459, cf. 467, E. Cyc. 219; ὁ τροχίλος… καταπίνει τὰς βδέλλας Hdt. 2.68, cf. 70; τεμάχη Ar. Nu. 338; λίθους Id. Av.l.c. ; [κίχλας] Pherecr. 108.24; [μάζας] Telecl. 1.5; of the sea, μὴ ναῦν κατὰ κῦμα πίῃ Thgn. 680, cf. Arist. Pr. 931b39 (Pass.); τὸ στόμα [τῆς γῆς] καταπίεται αὐτούς LXX Nu. 16.30; — Pass., τὸ ποθὲν ὕδωρ (sc. by the earth) Pl. Criti. 111d; of rivers that disappear underground, Arist. Mete. 351a1; ὑφ’ ἅμμου D.S. 1.32; of cities swallowed by an earthquake, Str. 1.3.17; πόλις καταποθεῖσα ὑπὸ τῆς θαλάττης Plb. 2.41.7. abs., swallow, μόλις καταπίνειν δύνηται Hp. Aph. 4.35, cf. Gal. Nat. Fac. 3.6. metaph, τὸν ἡμίοπον ὁ μέγας [αὐλὸς] κ. A. Fr. 91; καταπιοῦνται ὑμᾶς οἱ Ἀθηναῖοι Plu. Alc. 15; — Pass., to be absorbed, of knots in wood, Thphr. HP 5.2.2; τῆς καταπεπομένης ὑπ’ αὐτοῦ φύσεως Dam. Pr. 10. κ. Εὐριπίδην drink in Euripides, i.e.
imbibe his spirit, Ar. Ach. 484, Luc. JTr. 1; — Pass., τὸ τεχνίον ἀεὶ τοῦτό μοι κατεπίνετο Antid. 2.4.
swallow, absorb, τὰς τέχνας Chrysipp. Stoic. 2.257 (Pass.); but, swallow one΄s anger, ib. 242.
swallow up, consume, [the robe] ἐρίων τάλαντον καταπέπωκε ῥᾳδίως Ar. V. 1147; ὁ δικαστὴς αὐτὰ [the revenue] καταπίνει μόνος Id. Ra. 1466; τὸν ναύκληρον αὐτῷ σκάφει κ. Anaxil. 22.19; τι Men. Epit. 151.
spend, waste in tippling, [τὴν οὐσίαν] οὐ μόνον κατέφαγεν, ἀλλὰ… καὶ κατέπιεν Aeschin. 1.96, cf. D.C. 45.28.

(πίνω), hinuntertrinken ; τὸ καταποθὲν ὕδωρ Plat. Critia. 111d ; übh. hinunter-, verschlingen, τοὺς μὲν (παῖδας) κατέπινε Κρόνος Hes. Th. 459, vgl. 497 ; Aesch. frg. 80 ; Eur. Cycl. 218 ; προσέρχεται ὡς δὴ καταπιόμενός με Ar. Eq. 690, öfter ; Ion bei Ath. X.411b ; sp.D.; in Prosa, Her. 2.93 Plat. Euthyphr. 6a u. Sp.; πόλις καταποθεῖσα ὑπὸ τῆς θαλάττης Pol. 2.41.7 ; vom Erdbeben, wo Städte verschlungen werden, Strab. I.58 ; καταπιὼν πολύποδα ὠμόν Plut. aqu. et ign. 2. – Εὐριπίδην, ihn verschlingen, eifrig lesen u. sich aneignen, Ar. Ach. 484 ; Luc. Iov. Trag. 1. – Versaufen, mit Fressen u. Sausen durchbringen, Aesch. 1.96.

κατα-πίνω
[in LXX chiefly for בָּלַע ;]
__1. to drink down, swallow: Mat.23:24, Rev.12:16.
__2. to devour: 1Pe.5:8. Metaph., to swallow up, consume: pass., 1Co.15:54 (LXX), 2Co.2:7 5:4, Heb.11:29.†
(AS)