κατ·αναγκάζω [ᾰν] contraindre, d’où :
   I propr. contraindre, forcer : τινὰ πρός τι, TH. C.P. 1, 16, 11, qqn à qqe ch. ; τινά avec un inf. IS. 67, 22, qqn à faire, etc. ;
   II violenter, d’où :
      1 maintenir de force : δεσμοῖς, EUR. Bacch. 643, avec des liens ;
      2 torturer, acc. LUC. Nec. 4 ;
      3 remboîter un membre luxé, HPC. 758 f, etc.

force back, esp. of dislocated or fractured limbs, force them into their place, Hp. Fract. 8, al.
overpower by force, constrain, δεσμοῖς ἦν κατηναγκασμένος E. Ba. 643; κ. τὸ σῶμα torture, Luc. Nec. 4.
coerce, τινὰ ἐς ξυμμαχίαν Th. 4.77; τινά τι Luc. Laps. 8; τινὰ ποιεῖν τι Is. 7.38, cf. PGen. 49.24 (iv AD); — Pass., ὅσα καταναγκάζεται πρὸς μικρότητα καὶ μέγεθος Thphr. CP 1.16.11; κινήσεις τινὲς ὑπὸ φαρμάκων καταναγκάζονται Gal. 6.150; κατηναγκασμένος necessary, inevitable, ὁμολογούμενον καὶ κ. ἅπασι Plb. 3.4.3, cf. A.D. Synt. 43.1, al. ; αἱ καταναγκασμέναι ὑπηρεσίαι τοῦ βίου Ph. Fr. 101 H.