κατα·λάμπω :
      1 tr. verser sa lumière sur, éclairer d’en haut, gén. PLAT. Rsp. 508 d ; acc. PLUT. Cic. 22 ; LUC. Pr. 19 ; d’où au pass. être éclairé d’en haut, EUR. Tr. 1069, etc. ; XÉN. Mem. 4, 7, 7 ;
      2 intr. briller, resplendir, HPC. Aër. 282 ; EUR. El. 464, 586, etc. ; PLUT. Ages. 24, M. 160 f.

shine upon or over, c. gen., ὧν ὁ ἥλιος κ. Pl. R. 508d; also c. acc., κ. τοὺς στενωπούς to light them, Plu. Cic. 22; ἡμέρα κατέλαμψεν αὐτόν Id. Ages. 24, cf. Luc. Prom. 19; — Pass., ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταλαμπόμενοι X. Mem. 4.7.7, cf. E. Tr. 1070 (lyr.), Ion 87 (anap.). abs., shine, of the sun, Hp. Aër. 5, E. El. 464 (lyr.), v.l. in h.Merc. 141.

1) beleuchten, erhellen ; ὧν ὁ ἥλιος καταλάμπει σαφῶς ὁρῶσι Plat. Rep. VI.508d ; bei Sp. auch τινά, z.B. τὰ δὲ φῶτα πολλὰ κατέλαμπε τοὺς στενωπούς Plut. Cic. 22. – Pass., Eur. Ion 87, Troad. 1069 ; ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταλαμπόμενοι Xen. Mem. 4.7.7 ; Sp.
2) intr., leuchten, hell sein ; ἐν δὲ μέσῳ κατέλαμπε κύκλος ἀελίοιο Eur. El. 464, vgl. 586 ; Sp., ἡμέρα κατέλαμψε Plut. Agesil. 24 ; ἡ σελήνη κατέλαμπεν εἰς θάλατταν sept. sap. conv. 18.