κατα·κείω (seul. prés. au sens du fut.) avoir envie de se coucher, aller se coucher.

➳ Part. κακκείοντες par sync. p. κατακείοντες, IL. 1, 606, etc. ; OD. 7, 229, etc.

Étym. κ. *κείω, c. κεῖμαι.

= κατάκειμαι, used in imperat. and as fut., δαισάμενοι κατακείετε οἴκαδ’ ἰόντες Od. 7.188, 18.408; σπείσαντες κατακείομεν οἴκαδ’ ἰόντες ib. 419; κακκείοντες, Ep. part., in phrases οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν οἶκόνδε, κλισίηνδε ἕκαστος, Il. 1.606, 23.58.

desiderat. zu κατάκειμαι, ich will mich niederlegen ; Hom. in der ep. Form κακκείοντες statt κατακείοντες, Il. 1.606 u. öfter ; δαισάμενοι κατακείετε οἴκαδ' ἰόντες Od. 7.188, 18.408 ; ὄφρα σπείσαντες κατακείομεν οἴκαδ' ἰόντες 18.419.