κατα·καίω, att. -κάω [ᾱ] brûler complètement, consumer entièrement, en parl. de victimes, de personnes, IL. 6, 418 ; HDT. 4, 69, etc. ; de villes ou de maisons, HDT. 1, 50 ; 4, 79 ; 6, 101, etc. ; PLAT. Ep. 314 c, etc. ; au pass. en parl. du feu lui-même, IL. 9, 212.

➳ Prés. inf. épq. κατακαιέμεν, IL. 7, 408 ; sbj. 1 pl. épq. κατακήομεν (pour κατακήωμεν) IL. 7, 333 ; fut. κατακαύσω, AR. Lys. 1218 ; ao. κατέκαυσα, THC. 7, 26 ; épq. κατέκηα, d’où inf. κατακῆαι, OD. 11, 46, par sync. et assimil. κακκῆαι, OD. 11, 74 ; pf. κατακέκαυκα, XÉN. Hell. 6, 5, 37 ; pass. f. κατακαυθήσομαι, ao.1 κατεκαύθην, ao.2 κατεκάην, HDT. 4, 79 ; pf. κατακέκαυμαι, AND. 14, 36, etc.

Att. κατακάω [α], Ep. inf. κατακαιέμεν Il. 7.408; fut. -καύσω Ar. Lys. 1218; aor. κατέκαυσα Th. 7.25; Ep. 3 sg. κατέκηε Il. 6.418; 1 pl. subj. κατακήομεν (v.l. -κείομεν) Il. 7.333; inf. κατακῆαι Od. 11.46, κακκῆαι ib. 74 (v.l. -κεῖαι); pf. -κέκαυκα X. HG 6.5.37, Phld. Acad. Ind. p. 69M. ; — Pass., fut. -καυθήσομαι Ar. Nu. 1505, -καήσομαι 1 Ep. Cor. 3.15; aor. κατεκαύθην (the Att. form) Hdt. 4.69, 6.101, κατεκάην Id. 1.51, 2.107; Lacon. inf. -καῆμεν Plu. Lyc. 20; -εκαύσθην Chron.Lind. D. 41; pf. -κέκαυμαι And. 1.108:
burn completely, in Hom. of sacrifices and dead bodies, κατακήομεν αὐτούς Il. 7.333; μιν κατέκηε σὺν ἔντεσι 6.418; κ. τοὺς μάντιας burn them alive, Hdt. 4.69; ζῶντα κατακαυθῆναι Id. 1.86, cf. 2.107; of cities and houses, etc., κατὰ μὲν ἔκαυσαν… πόλιν Id. 8.33; κατεκαίετο ὁ ἐν Δελφοῖσι νηός Id. 1.50; [οἰκίη] κατεκάη Id. 4.79; κατακαυθέντων ἱρῶν Id. 6.101; τείχη κεκαυμένα And. l.c. ; γῆ κατακεκαυμένη burnt earth, Arist. Mete. 358a14; Κατακεκαυμένη, name of the upper valley of the Hermus, in Lydia, Str. 13.4.11, cf. κατακεκαυμενίτης ; of the fingers, to be burnt with hot food, Porph. Abst. 4.15; also κ. τὴν κοιλίαν PMagd. 33.4 (iii BC). of hot winds, parch, τὰ ἐκ τῆς γῆς PHib. 1.27.73 (iii BC), al. metaph, ὁ ἔρως ἐμέ… κατακέκαυκεν Lyr.Alex.Adesp. 8 (c); — Pass., τὰ στόματα κάεται ἐπὶ τέχνην Anaxandr. 33.6; -καίομαι καταλελειμμένη Lyr.Alex.Adesp. 1.24. Pass., of fire, κατὰ πῦρ ἐκάη had burnt down, burnt out, Il. 9.212.

(καίω), att. κατακάω, wie Isocr. 4.155, verbrennen ; den Leichnam, ἀλλ' ἄρα μιν κατέκηε σὺν ἔντεσι Il. 6.418, ἀλλά με κακκῆαι Od. 11.74 ; so auch κατακῆαι, 10.533, 11.46 Bekker, Wolf κατακεῖαι, wie Il. 7.408 κατακειέμεν, Bekker κατακαιέμεν ; κατακήομεν αὐτούς, conj. aor., Il. 7.333 ; oft in tmesi, wie κατὰ πίονα μηρί' ἔκηα u. κατὰ μῆρ' ἐκάη, 1.41, Od. 3.461 ; κατὰ πῦρ ἐκάη, das Feuer war niedergebrannt, Il. 9.212 ; τῇ λαμπάδι ὑμᾶς κατακαύσω Ar. Lys. 1218 ; κατακαίουσι τοὺς μάντιας Her. 4.69 ; ἡ οἰκίη κατεκάη 4.79 ; κατακαυθέντων ἱρῶν 6.101 ; Thuc. 2.4 ; κατακεκαύκασιν Xen. Hell. 6.5.37 ; κατεκέκαυτο 50 ; ἕως ἂν κατακαυθῇ Plat. Phaed. 86c ; κατακαυθήσομαι Ar. Nub. 1505 ; κατακέκαυμαι Andoc. 1.108 ; κατακαήσεται I. Cor. 3.15.

κατα-καίω
[in LXX chiefly for שָׂרַף; in Exo.3:2 (אָכַל pu.), distinguished from καίω ;]
to burn up, burn completely: with accusative of thing(s), Mat.13:30 Act.19:19; pass., 1Co.3:15, Heb.13:11, 2Pe.3:10, Rev.8:7; before πυρί Mat.3:12 13:40, Luk.3:17 (cf. Exo.29:14, al.); ἐν πυρί (Deu.9:21, al.): Rev.17:16 18:8.†
(AS)