κατα·καίνω, tuer.

➳ Prés. réc. PARTH. 7, 24 ; ao.2 κατέκανον [ᾰν] SOPH. Ant. 1340 ; inf. dor. κακκανῆν, p. κατακανεῖν, PLUT. Cleom. 2 ; part. pf. κατακεκονότες, XÉN. An. 7, 6, 36.

= κατακτείνω, kill, in early writers in aor.2 κατέκανον, X. Cyr. 4.6.5 (v.l. -καίνων), An. 3.2.12; 3 sg. subj. κατακάνῃ Anon. in PSI 9.1091.4; κατέκανον (for -έκτανον) is required by the metre in S. Ant. 1340; pf. part. -κεκονότες (cf. καίνω) shd. be read in X. An. 7.6.36; pres. in later Prose, Parth. 7.2, Arr. Ind. 11.10, App. Pun. 1, Eun. Hist. p. 212D. ; Hsch. has κατακαινιῶ· ἀποκτενῶ (fort. leg. κατακενίω, Dor. fut.).

= κατακτείνω ; Sp., wie Parthen. 7, App. Hisp. 35 ; bei Soph. Ant. 1321 ist κατέκανον emend. für κατέκτανον des Metrums wegen ; dieser aor. steht auch bei Xen. einigemal, gewöhnlich mit der v.l. κατέκτανον, s. κατακτείνω ; κατακάνοιεν An. 3.2.12, κατακανών Cyr. 4.6.5 ; κατακεκανότες bessere Lesart für κατακανόντες An. 7.6.36.