κατ·αιτιάομαι-ῶμαι (f. -άσομαι, ao. au sens pass. κατῃτιάθην, pf. κατῃτίαμαι) :
      1 act. accuser, faire des reproches : τινα, HDT. 6, 16, ou τινος, XÉN. Cyr. 6, 1, 4 dout. à qqn ; τι, THC. 3, 42, reprocher qqe ch. ; τινα περί τινος, DÉM. 1306, 28 ; τινά τινος, DC. 68, 1, blâmer qqn de qqe ch. ;
      2 pass. (à l’ao. et au pf.) être accusé, THC. 6, 60 ; XÉN. Hell. 1, 1, 32 ; POL. 3, 5, 4 ; τι, DS. 4, 31, de qqe ch.

accuse, arraign, ἀλλήλους Hdt. 6.14; τί σαυτὸν ἀδικῶν τὴν τύχην καταιτιᾷ ; Men. 618; τινὰ περί τινος D. 57.27; τινὰς ἀσεβείας D.C. 68.1, cf. J. AJ 8.13.3; τινα c. inf., χρήματα εἰληφέναι D.C. Fr. 104.3; τινος X. Cyr. 6.1.4 (v.l.); abs. in med. sense, accuse one another, Hdt. 5.92. γ’ ; — Pass., PTeb. 64 (a).84 (ii BC). c. acc. rei, lay something to one΄s charge, impute, ἀμαθίαν Th. 3.42; καταιτιώμενος ταῦτα D. 21.118. aor.1 part. Pass. καταιτιαθείς in pass. sense, accused person, defendant, οἱ κ. Th. 6.60, Plb. 30.32.11; οἱ ἐκ τοῦ Περσικοῦ πολέμου κ. Id. 3.5.4; c. inf., καταιτιαθεὶς ταῦτα πρᾶξαι X. HG 1.1.32; so also οἱ κατῃτιαμένοι Plb. 32.3.14; κατῃτιᾶσθαι τὴν κλοπήν D.S. 4.31.

dep. med., beschuldigen, anklagen ; ἀλλήλων ἅπτοντο καταιτιώμενοι Her. 5.92 ; εἰ γὰρ ἀμαθίαν κατῃτιῶντο Thuc. 3.42 ; τινά τινος, wie ἀσεβείας DC. 68.1 ; – aor. pass. hat passive Bdtg, τοὺς καταιτιαθέντας ἀπέκτειναν Thuc. 6.60 ; Xen. Hell. 1.1.32 ; Pol. 3.5.4 ; perf., 32.7.14 ; φήσας αὐτὸν ψευδῶς κατῃτιᾶσθαι τὴν κλοπήν. DS. 4.31.