ας (ἡ) sentiment qui fait qu’on tient le visage baissé, càd. :
      1 honte, joint à ὄνειδος, IL. 16, 498 ; à κατάμεμψις, THC. 7, 75 ;
      2 découragement, joint à δυσθυμία, PLUT. Them. 9 ;
      3 tristesse, p. opp. à χάρμα, IL. 3, 51 ; joint à ἄχος, PLUT. Cor. 20.

➳ Ion. et épq. κατηφείη, IL. ll. cc.

Étym. κατηφής.

Ion. and Ep. κατηφείη, ἡ, (< κατηφής) dejection (λύπη κάτω βλέπειν ποιοῦσα Plu. 2.528e), δυσμενέσιν μὲν χάρμα κατηφείην δὲ σοὶ αὐτῷ Il. 3.51; κ. καὶ ὄνειδος 16.498, 17.556; κ. τέ τις ἅμα καὶ κατάμεμψις σφῶν αὐτῶν πολλὴ ἦν Th. 7.75; opp. χαρά, Ep. Jac. 4.9; δυσθυμία καὶ κ. Plu. Them. 9; τὴν βουλὴν ἄχος καὶ κ. ἔσχε Id. Cor. 20, cf. D.H. 3.19, Corn. ND 28, Charito 6.8; κ. καὶ σύννοια Ph. 2.204; κ. καὶ ὀϊζύς Rhian. 1.8.

ἡ, ep. u. ion. κατηφείη, das Niederschlagen der Augen, die Beschämung, Demütigung, Scham ; δυσμενέσιν μὲν χάρμα, κατηφείην δὲ σοὶ αὐτῷ Il. 3.51 ; καὶ ὄνειδος 17.556, 16.498 ; sp.D., wie Ap.Rh. 4.205. Auch in späterer Prosa, καὶ δυσθυμία, Niedergeschlagenheit, Plut. Them. 9, καὶ ἄχος Coriol. 20, καὶ σιωπή Poblic. 6 ; Philo u. a.Sp.

κατήφεια, -ας, ἡ
(< κατηφής, downcast, Wis.17:4 *),
dejection: Jas.4:9.†
(AS)