κατ·άντης, ης, ες :
      1 qui va en pente, incliné, p. opp. à ἀνάντης, ATH. 99 c ; THCR. Idyl. 1, 13 ; κ. ὁδός, AR. Ran. 127, chemin en pente ; τὰ κατάντη, HPC. 743 c, lieux en pente ; τὸ κάταντες, XÉN. Hell. 3, 5, 20, pente ;
      2 fig. qui incline vers, avec πρός et l’acc. EUR. Rhes. 318 ; PLUT. M. 53 d, etc.

Étym. καταντάω.

ες, (< ἄντα) downhill, steep, opp. ἀνάντης, κ. ἀτραπός Ar. Ra. 127; ἐς τὰ κατάντεα downwards, Hp. Off. 9; ἐπὶ κάταντες, = κάταντα, Pl. Ti. 77d; εἰς τὸ κάταντες X. Eq. 8.8; ἐν τῷ κατάντει Id. HG 4.8.37; ἀπὸ τοῦ κατάντους ib. 3.5.20; ἐν τοῖς κατάντεσι Diocl. Fr. 142; neut. as Adv., κάταντες κινεῖσθαι Arist. Ph. 248a22; τὰ κατάντη ἁμιλλώμενοι X. Eq. 8.6; τὰ κ. ἐλαύνεσθαι Id. Eq. Mag. 8.3; θεῖν Id. Cyn. 5.17; φέρεσθαι Arist. HA 567a7; καταβαίνειν Thphr. Lass. 11. metaph, prone, inclined, πρός τι E. Rh. 318, Epicur. Nat. 908.4, Plu. 2.53e.

neutr. κάταντες, nach Arcad. 118.1, herabgehend, abschüssig ; ὁδός Ar. Ran. 127 ; γεώλοφος Theocr. 1.13 ; Hippocr.; ἐπὶ τὸ κάταντες Plat. Tim. 77d ; πέτρας ἐπεκυλίνδουν εἰς τὸ κάταντες Xen. Hell. 3.5.20 ; Sp.
Uebertr., geneigt, leicht, ἕρπει κατάντης συμφορὰ πρὸς τἀγαθόν Eur. Rhes. 318 ; πρὸς τὰ χείρονα κατάντης Plut. ad. et am. discr. 12.