α, ον [ᾰλ]
      1 pass. sec, aride, altéré, OD. 5, 369 ; ORPH. Lith. 267 ; ANTH. 7, 536 ; κ. δίψει, ANTH. 9, 272, altéré par la soif ; fig. en parl. du son, sec, dur, IL. 13, 409 ;
      2 act. qui dessèche, NIC. Th. 691.

Étym. κάρφω.

α, ον, (< κάρφω) dry, parched, ὡς ἄνεμος ἠΐων θημῶνα τινάξῃ καρφαλέων Od. 5.369; δέρμα Hp. Aph. 5.71, Prog. 2, Gal. 10.674; ἀστάχυες, ἄρουρα, AP 9.384.14, Orph. L. 269; κ. δίψει AP 9.272 (Bianor), 7.536 (Alc.); of sound, καρφαλέον δέ οἱ ἀσπὶς… ἄϋσεν the shield rang dry, i.e.
sharply, Il. 13.40 Act., drying, parching, πῦρ v.l. for καρχ-, Nic. Th. 691.

(κάρφω), trocken, dürr ; ὡς δ' ἄνεμος ἠΐων θημῶνα τινάξῃ καρφαλέων Od. 5.368 ; ἀστάχυες Mens. Rom. 14 (IX.384); vor Durst erschöpft, durstig, δίψῃ καρφαλέοι, κεκονιμένοι ἐκ πεδίοιο φεῦγον Il. 21.541, alte v.l., wo jetzt καρχαλέοι steht ; δίψει Bian. 4 (IX.272); φάρυγξ δ. καρφ. Alc. Mess. 18 (VII.536); vom Schalle, καρφαλέον δέ οἱ ἀσπὶς ἐπιθρέξαντος ἄϋσεν ἔγχεος, dürr, heiser erklang der Schild, Il. 13.409. Bei Nic. Th. 691 heißt das Feuer so, ausdörrend, brennend.