καλο·κἀγαθία, ας (ἡ) caractère et conduite d’un homme καλὸς κἀγαθός, parfaite honnêteté, probité scrupuleuse, XÉN. Mem. 1, 6, 14 ; Cyr. 8, 4, 34 ; ARSTT. Nic. 4, 7 ; 10, 10 ; AR. fr. 1 ; p. opp. à κακία, ISOCR. 2 b ; à πονηρία, DÉM. 777, 5 ; à ῥᾳδιουργία, XÉN. Ages. 11, 6.

Étym. καλός, κἀγαθός.

ἡ, the character and conduct of a καλὸς κἀγαθός (v. καλοκἀγαθός), nobleness, goodness, X. Mem. 1.6.14, Arist. EN 1124a4, al., Poll. 4.10; freq. in Inscrr., ἁποτὶ τοὺς Ἕλλανας κ. SIG 558.15 (Ithaca, found at Magn. Mae.); ἀρετᾶς ἕνεκεν καὶ κ. τᾶς εἴς τινας ib. 649 (Olymp.); τῆς πόλεως κ., opp. ἡ Φιλίππου κακία, D. 18.93, cf. Isoc. 1.6, D. 25.24; opp. ῥᾳδιουργία, X. Ages. 11.6; pl., ἀρεταὶ καὶ κ. Phld. Rh. 2.33S.

ἡ, das Wesen, die Tugend des καλὸς καὶ ἀγαθός, Rechtschaffenheit, Biederkeit ; Xen. Mem. 1.6.14 ; Din. 3.18 ; Ggstz κακία, Isocr. 1.6, u. πονηρία, Dem. 25.24 ; Arist. Eth. 4.7, 10.10.