ος, ον [ᾰ] qui fait le mal, d’où :
      1 abs. pervers, malfaisant, en parl. de pers. HDT. 1, 41 ; SOPH. Aj. 1043, etc. ; PLAT. Gorg. 465 b ; ou de choses (désir, gourmandise, parole, etc.) PLAT. Rsp. 554 c ; DÉM. 494, 26 ; subst. (ὁ, ἡ) malfaiteur (voleur, meurtrier, etc.) THC. 1, 134 ; ANT. 115, 19, etc. ; HDN 7, 12, 15 ;
      2 avec un rég. qui fait du tort à, qui cause un dommage à, nuisible à, gén. XÉN. Mem. 1, 5, 3.

• Cp. -ότερος, XÉN. l. c. ; • Sup. -ότατος, PLAT. 1 Alc. 118 a ; DÉM. 494, 26.

➳ Poét. κακοεργός, OD. 18, 54, THCR. 15, 47, etc.

Étym. contr. p. κακοεργός, de κ. ἔργον.

(zsgzn aus κακο-εργός), schlecht handelnd, boshaft, betrügerisch ; ἀνήρ Soph. Aj. 1002 ; μάντις O.R. 705 ; Her. 1.41 u. sonst ; subst. der Verbrecher, Thuc. 1.134 Plat. Rep. VIII.552d u. Folgde ; von der κάκωσις γονέων Dem. 24.107 ; von Sachen, κακουργότατος λόγος Lept. 125 (vgl. κακουργέω); κακουργότατα διαβάλλειν τινά Antiph. 2 γ 2 ; ἐπιθυμίαι Plat. Rep. VIII.554c ; καὶ ἀπατηλή Gorg. 465b ; καὶ βλαβερά Lach. 192b ; – τινός, Einem schadend, Xen. Mem. 1.5.3.
• Adv., Sp.

κακοῦργος, -ον
(contr. from epic κακόεργος), [in LXX. Pro.21:15 (אָוֶן, פָּעַל), Est.8:13, Sir.11:33 33:26 (Sir.33:26)* ;]
a malefactor, criminal: Luk.23:32-33, 39, 2Ti.2:9.†
(AS)