(f. χρήσω, ao. ἔχρησα, pf. κέχρηκα) :
      1 prêter : τί τινι, AR. Th. 219 ; HDT. 3, 58 ; PLUT. Dem. 384 e ; DÉM. 1250, 11 ; PLUT. Pomp. 29, qqe ch. à qqn ; τὴν χεῖρα, LIB. 4, p. 831 (sous la forme κιχράω) tendre la main (propr. offrir la main) ;
      2 rendre un oracle, LIB. 4, p. 831 ;

Moy. κίχραμαι (impf. ἐκιχράμην, ao. ἐχρησάμην) [ᾰ] emprunter, ANTIPH. (Bkk. p. 116, 11) ; PLUT. M. 534 ; LUC. Nec. 16.

➳ Pl.q.pf. sans augm. κεχρήκειν, APP. Civ. 2, 29.

Étym. cf. χρή.

lend; — Med., κίχραμαι borrow, v. χράω ; — Subst. κίχρησις, εως, ἡ, Tz. H. 12.303.

(χράω), fut. χρήσω, leihen, borgen ; χρῆ σόν γε νῦν ἡμῖν ξυρόν Ar. Th. 219 ; τινί τι, Her. 3.58 ; ἀργύριον αὐτῷ χρῆσαι οὐκ ἠθέλησεν Plat. Demod. 384e ; προσδεηθεὶς ἀργυρίου, προσελθὼν τῷ πατρὶ ἐκέλευσε χρῆσαι χιλίας Dem. 49.6 ; darleihen, τῶν κτημάτων σοι τῶν ἐμῶν κίχρημι ὅ τι βούλει 53.12 ; κιχράς Plut. Pomp. 29.
Med. sich leihen ; Antiphan. B.A. 116.11 ; Plut. u. Sp., die auch κιχράω sagen, Lobeck zu Phryn. 402. Vgl. χράω.