ος, ον :
      1 injurieux, malveillant, moqueur, HÉS. O. 786 ; HDT. 5, 83, etc. ; postér. DH. 7, 72 ;
      2 trompeur, décevant, HH. Merc. 338 ; κ. ἁρμονία, ANTH. 7, 191, accents trompeurs, en parl. de l’écho.

➳ Mot poét. ; en prose, HDT. 5, 83 ; DH. 7, 72.

Étym. pré-grec.

ον, = κερτόμιος, κέρτομα βάζειν Hes. Op. 788; χοροὶ κ. Hdt. 5.83 (v.l. κερτομίοισι), cf. D.H. 7.72, Ael. NA 5.54.
mocking, delusive, παῖς h.Merc. 338; χαρά E. Alc. 1125; χάριτες Id. Fr. 492.2; ἁρμονία, of Echo, AP 7.191 (Arch.). — Poet. word used once by Hdt., and in late Prose.

(κέαρ-τέμνω), eigtl. herzschneidend, herzkränkend, dah. höhnend, verspottend ; κέρτομα βάζειν Hes. O. 786 ; ἢ κέρτομός με θεοῦ τις ἐκπλήσσει χαρά Eur. Alc. 1128, d.i. betrügerisch ; vgl. H.h. Merc. 338 ; θυσίῃσί τε τὰ ἀγάλματα καὶ χοροῖσι κερτόμοισι ἱλάσκοντο Her. 5.83, dem nachher κακῶς δὲ ἠγόρευον οἱ χοροί entspricht ; κέρτομος καὶ σατυρικὴ παιδιά Dion.Hal. 7.72, u. sonst einzeln bei Sp.