ος, ον [κᾰ]
      1 aux dents aiguës, LUC. Bis acc. 33, etc. ; OPP. C. 3, 142 ; LYC. 34 ; κάρχαρον μειδᾶν, BABR. 94, 6, sourire en montrant des dents aiguës, càd. d’une manière menaçante ;
      2 en gén. aigu, acéré, EL. N.A. 16, 8 ; LUC. Trag. 302, etc. ; en parl. de critiques, d’orateurs, ATH. 251 e ; LUC. M. cond. 35.

➳ Fém. -α, ALCM. 139.

Étym. pré-grec.

ον, and α, ον Alcm. 140: — saw-like, jagged, so with saw-like jagged teeth, κύων Lyc. 34, Luc. Luct. 4, cf. Ael. NA 16.18; στόμα Opp. C. 3.142; ἕρκος Id. H. 1.506; ὀδόντες Philostr. Im. 2.18; δῆγμα Luc. Trag. 302; κάρχαρον μειδήσας, of the wolf, Babr. 94.6. metaph, harsh, of sounds or language, καρχάραισι φωναῖς Alcm. l.c., cf. Luc. Hist. Conscr. 43; ῥήτωρ Id. Merc. Cond. 35; nickname of Thrason, Bato Sinop. 3; rough, rude, [ἤθη] κ. καὶ σκολιά Plu. 2.468c.

ον (wohl mit χαράσσω zusammenhangend), mit gezackten, scharfen Zähnen, auch die ὀδόντες selbst, Philostr.; στόμα Opp. C. 3.142 ; ἕρκος H. 1.506 ; κύων Lycophr. 34 ; δῆγμα Ael. H.A. 16.8 ; Luc. Tragopod. 302 ; übertr., bissig, heftig, ἑρμηνεία σφοδρὰ καὶ κάρχαρος conscrib. hist. 43 ; κάρχαρόν τι μειδήσας Babr. 94.6 ; auch Beiname von Menschen, Ath. VI.251e.