ου (τὸ) [ᾰ]
   I tête de l’homme, IL. 11, 500 ; OD. 10, 521, etc., ou des animaux, IL. 9, 407 ; 23, 260 ; au sg. seul. HH. 8, 12 ; 28, 8 ; MOSCH. 1, 12 ; 2, 87 ; COL. 264 ;
   II p. anal. :
      1 cime d’une montagne, IL. 1, 44, au pl. ;
      2 point culminant d’une ville, citadelle, tour, IL. 2, 117, 869 ; 9, 24, au pl.

➳ Dor. κάρανον [ρᾱ] ESCHL. Ch. 391.

Étym. κάρη.

τό, Dor. κάρανον A. Ch. 396 (lyr.), Mosch. 1.12 (Ion. κάρηνον 2.87); in derivs. the α prevails; (v. κάρα¹): — head, mostly in pl. (as always in Hom.), ἀνδρῶν κάρηνα, periphr. for ἄνδρες, Il. 11.500; νεκύων ἀμενηνὰ κ. Od. 10.521, etc. ; βοῶν ἴφθιμα κ. Il. 23.260; ἵππων ξανθὰ κ. 9.407; metaph, of mountain peaks, Οὐλύμποιο κ. 1.44, etc. ; of towns, πολλάων πολίων κατέλυσε κάρηνα 2.117, 9.24; Μυκάλης αἰπεινὰ κ. 2.869; in pl., of a single person, κάρηνα… Μελανίππου σπάσας E. Fr. 537; sg. in h.Hom. 8.12, 28.8, Mosch. ll.cc., Coluth. 264, Anacreont. 1.11.

τό, der Kopf, = κάρη, im sing. H.h. 8.12, 28.8, sonst im plur.; κάρηνα Τρώων, die Troer, Il. 11.158 ; νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα Od. 10.521 ; ἵππων ξανθὰ κάρηνα Il. 9.407 ; βοῶν ἴφθιμα κάρ. 23.260. Auch vom Gipfel des Berges, Οὐλύμποιο καρήνων Il. 1.44, μυκάλης αἰπεινὰ κάρ. 2.869, ὀρέων 20.58 ; πολίων 2.117 ; sp.D., wie Anacr. 1.11, 7.8.