ου (ἡ) [ᾰ]
      1 creux, enfoncement, IL. 18, 564 ; HPC. 834 b, etc. ;
      2 particul. fosse, fossé, IL. 15, 356 ; MOSCH. 4, 103 ;
      3 tombe, tombeau, IL. 24, 797 ; SOPH. Aj. 1165 (var. σκάπετος).

Étym. probabl. pré-grec, cf. σκάπτω.

ἡ, (for σκάπετος, from σκάπτω) ditch, trench, ὄχθας καπέτοιο βαθείης Il. 15.356, cf. 18.564; hole, grave, ἐς κοίλην κάπετον θέσαν [ὀστέα] 24.797, cf. S. Aj. 1165, 1403 (both anap.); groove for lever, Hp. Art. 72, 74.
shovel, spade (?), GDI 4992a ii6 (Gortyn).

ἡ (vgl. σκάπτω), der Graben, die Grube ; ὄχθας καπέτοιο βαθείης ποσσὶν ἐρείπων Il. 15.356, wie Mosch. 4.103 ; das Grab, Il. 24.797, wie Soph. Aj. 1144, wo der Schol. es in dieser Bdtg bes. als argivisch bezeichnet ; vgl. Posidipp. Ath. X.414e. Uebh. Vertiefung, Einschnitt, Il. 18.564 ; Hippocr. u. Sp.