Ep. κακοεργός (also late Prose, Porph. Abst. 2.38; δαιμόνια κακοεργά Aen.Gaz. Thphr. p. 60B.), ον, (< ἔργον) doing ill, mischievous, knavish, once in Hom., ἀλλά με γαστὴρ ὀτρύνει κακοεργός importunate, Od. 18.54; freq. later, κλῶπες κακοῦργοι Hdt. 1.41; κ. ἀνήρ S. Aj. 1043; also κακουργότατος λόγος D. 20.125; κ. μάχαιρα AP 11.136 (Lucill.); κακουργότατα εἰπεῖν Antipho 2.4.2. Adv. -γως Poll. 3.132. as Subst., malefactor, criminal in the eye of the law, Ps.-Phoc. 133, Th. 1.134, PLille 1.7.20 (iii BC), Ev. Luc. 23.32, etc. ; οὐδεὶς κακοεργός Theoc. 15.47; at Athens, technically, thief, robber, ὁ τῶν κακούργων νόμος Antipho 5.9, cf. 16, Lys. 13.78, D. 22.28, 24.102. c. gen., doing harm to, κ. μὲν τῶν ἄλλων, ἑαυτοῦ δὲ πολὺ κακουργότερος, X. Mem. 1.5.3, cf. Pl. R. 421b; abs., harmful, κ. ἐπιθυμίαι ib. 554c; καρτερία Id. La. 192d; ἄγνοια κακουργοτάτη καὶ αἰσχίστη Id. Alc. 1.118a.