gén. θύεος-ους (τὸ) :
      1 bois qui répand une odeur agréable en brûlant, bois parfumé ; postér. encens (inconnu du temps d’Homère), parfum, EUPH. (EM. 401, 37) ; THCR. Idyl. 2, 10 ;
      2 offrande pour un sacrifice, d’où sacrifice ; au plur. dans Hom. IL. 6, 270, etc. ; OD. 15, 261 ; ESCHL. Eum. 835 ; au sg. ESCHL. Ag. 1409.

Étym. θύω¹.

εος, τό, (θύω¹) burnt sacrifice, A. Ag. 1409; θύος ὅττι πάχιστον Call. Aet. Oxy. 2079.23; but usu. in pl., σὺν θυέεσσι Il. 6.270, cf. 9.499; σπονδῇσι θύεσσί τε ἱλάσκεσθαι Hes. Op. 338, cf. Maiist. 11; λίσσομ’ ὑπὲρ θυέων Od. 15.261; θύη πρὸ παίδων A. Eu. 835, cf. IG 12(5).593.17 (Iulis, V BC), Berl.Sitzb. 1927.170 (Cyrene); νιν ἐκ θυέων καταδήσομαι Theoc. 2.10, cf. Euph. 129. later in pl., = θυμιάματα, Hp. ap. Gal. 19.104.
2. fragrant oil, Nic. Al. 203, 452.
II.
a cake, θύη πέττειν Eup. 108.
Myc. tu-wo, aromatic substance.

τό, Räucherwerk, das zum Opfern gebraucht wird, Il. 6.270, im plur.; Hes. O. 335 ist verbunden μηρία καίειν, ἄλλοτε δὴ σπονδῇσι θύεσσί τε ἱλάσκεσθαι ; das Opfer übh., Il. 9.499, Od. 15.261 ; Aesch. Eum. 799, der auch den sing. gebraucht, Ag. 1383. Auch sp.D., immer im plur., wie Gaetul. 3 (VI.190); Theocr. 2.10.