θυο·σκόος, όος, όον, qui concerne le soin des sacrifices, d’où :
      1 subst. (ὁ, ἡ) prêtre ou prêtresse chargé du soin des sacrifices, OD. 21, 145, etc. ; différent du μάντις et de l’ἱερεύς, IL. 24, 221 ; en parl. des Ménades, EUR. Bacch. 224 ; à Rome, en parl. des Étrusques, DH. 1, 30 ;
      2 en parl. de choses : θυοσκόα ἱρά, ANTH. App. 51, 2, accomplissement d’un sacrifice.

Étym. θύος, κοέω.

ου, ὁ, sacrificing priest, Od. 21.145, 22.318, 321, E. Rh. 68; μάντιες θ. distd. from ἱερῆες, Il. 24.221; fem., Μαινάδες θ. E. Ba. 224; neut., θ. ἱρά sacrificial implements, IG 14.1389i2. pl., = Lat. haruspices, D.H. 1.30. (θύος, σκοϜ-, cf. κοέω, caveo; the initial σ- is found in OE. scéawian, OHG. scauwôn ΄look at΄.)

ὁ (κέω = καίω ; nach den Alten von κοέω = νοέω), Opferpriester ; Il. 24.221 neben μάντεις u. ἱερεῖς, Schol. οἱ διὰ τῶν ἐπιθυμιωμένων μαντευόμενοι, ἐμπυροσκόποι, Priester, die Rauchwerk opfern u. daraus prophezeien ; Od. 21.145, 22.318 ; Eur. Rhes. 68 ; Dion.Hal. 1.80, der den Namen Τοῦσκοι damit erklärt.