οῦ (ὁ) :
      1 chasseur, dans Hom. touj. adj. θ. ἀνήρ, IL. 12, 141 ; HÉS. Sc. 303, 388, chasseur ; κύων θ. IL. 11, 325 ; XÉN. Ages. 9, 6, chien de chasse ; θ. ἰξός, ANTH. 5, 100, glu pour prendre les oiseaux ; fig. qui pourchasse, qui poursuit, qui cherche à atteindre (la fortune, la gloire, etc.) PLAT. Soph. 231 d ; ATH. 122 c ; en parl. de ceux qui ne poursuivent que les apparences, PLAT. Rsp. 373 b ;
      2 p. anal. pêcheur, HDT. 2, 70.

Étym. θηρεύω.

οῦ, ὁ, hunter, used by Hom. (only in Il.) always as Adj., κύνεσσι καὶ ἀνδράσι θηρευτῇσιν hounds and huntsmen, Il. 12.41; ἐν κυσὶ θηρευτῇσι 11.325; so θ. ἄνδρες Hes. Sc. 303, 388; κύνες Thgn. 1254, X. Ages. 9.6; as Subst., Hdt. 1.123, Satyr. Vit. Eur. Fr. 39 XX i14; of a fisher, Hdt. 2.70; θ. πέρδιξ a decoy partridge, Arist. HA 614a10; θ. ἰξός birdlime, AP 5.99. metaph, θ. νέων καὶ πλουσίων Pl. Sph. 231d, cf. Chor. p. 67 B. ; καλλίστων ὀνομάτων Ath. 3.122c.

ὁ, der Jäger ; Her. 1.123 ; Plat. Tim. 24a. Bei Hom adj., mit ἄνδρες vrbdn Il. 12.41 (wie Hes. Sc. 303, 388), mit κύνες 11.325, wie Xen. Ag. 9.6. Uebertr., νέων καὶ πλουσίων Plat. Soph. 231d, mit μιμηταί vrbdn Rep. II.373b, die nach äußerem Scheine haschen ; vgl. Ath. III.122c.

a hunter, huntsman , (Iliad by Homer); κυσὶ θηρευτῇσι (Iliad by Homer); also of a fisher , (Herdotus Historicus) (ML)