ή, όν :
      1 qui aime à contempler, à observer, PLAT. Def. 414 b ; ARSTT. Pol. 8, 3, 12 ;
      2 particul. t. de phil. qui a l’habitude de contempler, contemplatif, spéculatif (p. opp. à pratique) : φιλόσοφος θ. PLUT. Per. 16, philosophe spéculatif ; βίος θ. ARSTT. Nic. 1, 5, 2 ; PLUT. Cic. 3, vie contemplative.

Étym. θεωρητός.

ή, όν, able to perceive, τοῦ περὶ τὰ σώματα κάλλους Arist. Pol. 1338b1; μὴ πάντων θ. ἀλλὰ ἐνίων Phld. Rh. 2.108S. ; τῆς ἀφροσύνης S.E. M. 11.256. of the mind, contemplative, speculative, ὁ περὶ τὴν… οὐσίαν θ. Arist. Metaph. 1005a35; ὁ περὶ φύσεως θ. Id. PA 641a29; c. gen., μαντικὴ ἐπιστήμη θ. τοῦ… μέλλοντος Pl. Def. 414b; ἐπιστήμη θ., διάνοια, opp. πρακτική, ποιητική, Arist. Metaph. 1064a17, 1025b25; νοῦς Id. de An. 415a11; θ. βίος a contemplative or speculative life (opp. ἀπολαυστικός, πολιτικός), Id. EN 1095b19, cf. Plu. Cic. 3; θ. φιλόσοφος Id. Per. 16; Comp. -ώτερος Herm. in Phdr. p. 59A. Adv. -κῶς Epicur. Nat. 28.7, Poll. 4.8, Iamb. Comm. Math. 20. = θεωρικός, Cod.Just. 10.56.1.1.

beschauend, betrachtend, bes. geistig, wie ἐπιστήμη θεωρητικὴ τῆς τῶν ὄντων αἰτίας Plat. Defin. 414b ; ὁ περὶ φύσεως θ., Naturforscher, Arist. part. an. 1.1 ; βίος θεωρ., ein beschauliches, mit geistigen Betrachtungen sich beschäftigendes Leben, im Ggstze zum praktischen, Arist. Eth. 1.5.2 ; Plut. Cic. 3 u. sonst.
• Adv., Poll. 4.8.