ή, όν [ᾰ]
      1 qui s’accorde avec ce qu’on a vu, en parl. d’un songe, ARTÉM. 4, 1 ;
      2 porté à la contemplation, p. opp. à πρακτικός, JUL. 265 b ;
      3 qui procède par théorèmes ou par principes (dans le raisonnement) : ὁ θεωρηματικός, DL. 7, 90 ; PHIL. még. (DL. 2, 113), le théoricien ou le dogmatique, ép. du philosophe Métrodôros.

Étym. θεώρημα.

ή, όν, to be interpreted as seen, ὄνειροι, opp. ἀλληγορικοί, Artem. 4.1.
theoretic, ἀρετή Stoic. 3.48, cf. Iamb. Protr. 21. λβ΄, D.L. 3.49; dogmatic, epith. of Metrodorus, Id. 2.113; contemplative, βίος Jul. ad Them. 265b; opp. πρακτικός, Id. Or. 6.190a.

einen Lehrsatz betreffend, in Lehrsätzen vorgetragen, bei DL. 3.49 im Ggstz von πρακτικός, 7.90 von ἀθεώρητος. – Οἱ θεωρηματικοί heißen Philosophen, die ihre Lehren in Lehrsätzen vortragen, id. 2.113 u. a.Sp.; ὄνειροι θ., im Ggstz der ἀλληγορικοί, Artem. 4.1, die das bedeuten, was man sieht.