οῦ (ὁ) [ᾰ] qui prend soin, d’où :
      1 serviteur, XÉN. Cyr. 1, 3, 7 ; particul. serviteur ou adorateur d’un dieu, PLAT. Phædr. 252 c, Leg. 740 b, etc. ;
      2 celui qui prend soin de qqe ch. (du corps, etc.) PLAT. Gorg. 517 e, etc. ; d’où celui qui soigne (les malades), médecin, PLAT. Rsp. 341 c.

Étym. θεραπεύω.

οῦ, ὁ one who serves the gods, worshipper, θ. Ἄρεως, θεῶν, Pl. Phdr. 252c, Lg. 740c; ὁσίων τε καὶ ἱερῶν ib. 878a; τοῦ καλοῦ Ph. 1.261; οἱ θ. worshippers of Sarapis or Isis, UPZ 8.19 (ii BC), IG 11(4).1226 (Delos, ii BC); title of play by Diphilus, ib. 2.992i i9; name of certain ascetics, Ph. 2.471; θ. ὁσιότητος, of the followers of Moses, ib. 177; worshipper of Asclepius, Inscr.Perg. 8(3).71.
2. one who serves a great man, courtier, οἱ ἀμφὶ τὸν πάππον θ. X. Cyr. 1.3.7.
II.
one who attends to anything, c. gen., σώματος Pl. Grg. 517e; θεραπευτῶν περὶ τὸ σῶμα Id. R. 369d.
medical attendant, τῶν καμνόντων ib. 341c.

ὁ, der Diener, der Aufwartende ; οἱ ἀμφὶ τὸν πάππον θεραπευταί Xen. Cyr. 1.3.7 ; οἱ περὶ τὸ ἑαυτοῦ σῶμα θεραπευτῆρες 7.5.65, wie Archyt. bei Ath. XII.545a ; übh. Gefolge, Plut. Lyc. 11 ; der Wärter, Pfleger, σώματος Plat. Gorg. 517e, τῶν καμνόντων Rep. I.341c ; auch θεῶν καὶ γένους καὶ πόλεως, der sie ehrt, Legg. V.740b, wie ὅσοι Ἄρεως θεραπευταί, Diener des Ares, Phaedr. 252c, an das homerische θεράποντες Ἄρηος erinnernd.
Bei K.S. von den Mönchen u. Asketen.