οντος (ὁ) [ᾰ] qui prend soin de, d’où :
   I subst. :
      1 serviteur dévoué, suivant, primit. non synonyme de δοῦλος, mais homme de naissance noble, qui remplit volontairement un service honorable (Patrocle auprès d’Achille, IL. 16, 244 ; 18, 152 ; Mérionès près d’Idoménée, IL. 23, 113 ; les chefs grecs près d’Agamemnon, IL. 19, 143) ; p. ext. serviteur d’Arès (guerrier) IL. 2, 110 ; des Muses (poète) HH. 32, 20 ; HÉS. Th. 100 ; AR. Av. 909, etc. ;
      2 particul. serviteur des dieux, PD. O. 3, 30 ;
      3 serviteur à gages ; HDT. 1, 30 ; 5, 105 ; THC. 8, 40, etc. ;
   II adj. dévoué à, serviable pour, dat. PD. O. 13, 3.

➳ Dat. pl. poét. θεραπόντεσσι, PD. P. 4, 71.

Étym. pré-grec.

οντος, ὁ, dat. pl. θεραπόντεσσι Pi. P. 4.41; Aeol. θεράπων Sappho 74, gen. θερράπονος Choerob. in An Ox. 2.242 (θεράπονος cod., cf. Hdn. Gr. 2.302): — henchman, attendant, Od. 16.253, etc. ; companion in arms, squire, 4.23, etc. ; ἡνίοχος θ. Il. 5.580, 8.119; τώ οἱ ἔσαν κήρυκε… καὶ θεράποντε 1.321; θεράποντε Διός Od. 11.255; θεράποντες Ἄρηος Il. 2.110, etc. ; Μουσάων θεράποντες h.Hom. 32.20, cf. Hes. Th. 100, Thgn. 769, Ar. Av. 909 (lyr.); Ἔρως Ἀφροδίτης θ. Pl. Smp. 203c, cf. Sappho l.c. ; worshipper, Ἀπόλλωνος Pi. O. 3.16, cf. Pl. Phd. 85a; Ἄρεος BMus.Inscr. 971 (Cypr., v BC); c. dat., οἶκος ξένοισι θεράπων devoted to the service of its guests, Pi. O. 13.3; λωτὸς… Μουσᾶν θ. E. El. 717 (lyr.); c. gen., attending upon, τῶν ἀδίκως δυστυχούντων Gorg. Fr. 6 D.
servant, Hdt. 1.30, 5.105, Ar. Pl. 3, 5, And. 1.12, Lys. 7.34, etc. ; at Chios, slave, Eust. ad D.P. 533.

οντος, ὁ, der Diener, bei Hom. bes. der Kriegsgefährte, der freie Mann, der an der Seite des Andern kämpft, wie Achilleus den Patroklos seinen θ. nennt, Il. 16.244, 18.152, und Meriones des Idomeneus θεράπων ist, 23.113, u. 19.143 alle griechischen Heerführer die θεράποντες des Agamemnon heißen. Bes. heißt so bei Hom. der Wagenlenker, Il. 8.113, ἡνίοχος θεράπων, 13.386, der wie der κῆρυξ, Od. 18.424, nicht zu der gewöhnlichen Dienerschaft zu rechnen ist. Allgemeiner sind es Aufwärter, Diener im Hause, θεράποντε δαήμονε δαιτροσυνάων Od. 16.253, die aber nicht Knechte, δοῦλοι, sind, sondern freie Leute, die den Mächtigeren sich freiwillig zu ehrenvoller Dienstleistung unterordnen, wie Eteoneus, des Menelaus θεράπων, κρείων heißt, 4.22. So sind die Könige θεράποντες des Zeus, Od. 11.255, u. die tapferen Krieger θεράποντες Ἄρηος, Il. 2.110 u. öfter ; μουσάων θεράποντες, die Dichter u. Sänger, H.h. 32.20 ; vgl. Hes. Th. 769 ; ähnl. λωτός, μουσᾶν θερ., Eur. El. 717 ; übh. Verehrer, wie Ἀπόλλωνος θεράπων Pind. Ol. 3.17. Vgl. τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως, Plat. Symp. 203c. – Uebh. Diener, Ar. Plut. 3, Av. 516 ; Her. 5.105 ; Xen. Cyr. 8.2.16 ; περὶ τὰ ἐπιτήδεια 8.5.6 ; Thuc. 7.13 ; ἄνευ θεραπόντων αὐτοῖς ἑαυτῶν διακονήσεις Plat. Legg. I.633c. – Adjektivisch Pind. οἶκον ξένοισι θεράποντα, das den Fremden dient, das gastliche, O. 13.3.

θεράπων, -οντος, ὁ
[in LXX chiefly for עֶבֶד ;]
an attendant, servant: Heb.3:5 (LXX)
SYN.: see: διάκονος (AS)