θεο·φιλής, ής, ές [ῐ]
      1 aimé des dieux, cher aux dieux, PD. I. 6, 96 ; HDT. 1, 87 ; AR. Ran. 443, etc. ; t. eccl. au • Sup. θεοφιλέστατος, très aimé de Dieu, titre employé pour l’empereur, les évêques, etc. BAS. 4, 320, 392 ; NAZ. 3, 53 edd. Migne ;
      2 p. suite, fortuné, heureux, ESCHL. fr. 281 ; XÉN. Ap. 32, etc.

• Cp. -έστερος, PLAT. Rsp. 362 c ; ISOCR. 166 c. Sup. -έστατος, ESCHL. Eum. 869 ; ARSTT. Nic. 10, 9.

Étym. θ. φιλέω.

ές, (< φιλέω) dear to the gods, highly favoured, of persons, Hdt. 1.87, Democr. 217, Pl. R. 382e, Phlb. 39e, etc. ; of Moses, Ph. 2.218 (Sup.); as honorary epith. in Egypt, Sammelb. 421 (Sup.), al. ; also, of places, etc., πόλις Pi. I. 6 (5).66; Ἄργος B. 10.60; πόλιν… θεοφιλεστάτην Eup. 307; χώρα A. Eu. 869 (Sup.); τύχαι Id. Fr. 350.3; ἑορτή Ar. Ra. 446; μοῖρα X. Ap. 32; ἐπιτήδευμα Isoc. 8.35 (Comp.), cf. Pl. Euthphr. 7a; θεοφιλές [ἐστιν] εἰ… ΄tis a mark of divine favour, if…, Plu. 2.30f. Adv. -λῶς, πράττειν to act as the gods will, Pl. Alc. 1.134d; Comp. -έστερον, διαβεβιωκέναι Isoc. 9.70. Act., loving God, Ph. 2.415, Luc. JTr. 47 (Sup.), Agath. 3.13, Cod.Just. 1.1.5.4 (Sup.). Adv. ἡ πόλις οὐ μόνον λῶς ἀλλὰ καὶ φιλανθρώπως ἔσχεν Isoc. 4.29, cf. Poll. 1.22.

ές, gottgeliebt ; χώρα θεοφιλεστάτη Aesch. Eum. 869 ; πόλις Pind. I. 5.62 ; ἑορτή Ar. Ran. 443 ; in Prosa, Plat. Menex. 166c, Rep. II.382e u. Folgde ; μοῖρα, d.i. glückselig, Xen. Apol. 32.
• Adv., θεοφιλῶς ἔχειν Isocr. 4.29.