θεου·δής, ής, ές :
      1 qui craint les dieux, pieux, religieux, OD. 6, 121, etc. ;
      2 semblable à un dieu, divin, Q. SM. 1, 64, etc.

Étym. θ. δέος.

ές, fearing God, Hom. only in Od., καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής 6.121, 8.576, 9.176; θεουδέα θυμὸν ἔχοντα 19.364; βασιλῆος… ὅς τε θεουδής… εὐδικίας ἀνέχῃσι 19.109, cf. MAMA 1.171 (Laodicea Combusta), etc. Adv. -δῶς Orph. Fr. 169. (θεοδϜής contr. fr. θεοδϜεής, compd. of θεός and δέος ; but taken as if = θεοειδής by late Poets, as Q.S. 1.65, 3.775.)

ές (schwerlich = θεοειδής, was nach der Analogie θεώδης gäbe, richtiger mit Buttmann Lexil. I.169 ff. θεός u. δέος, für θεοδεής), gottesfürchtig, fromm, νόος, θυμός, Od. 6.121, 19.364 ; βασιλεὺς θεουδὴς ἀνάσσων 19.109. Bei sp.D., wie Qu.Sm. 1.64, 3.775, übh. = θεῖος.