ή, όν, qui concerne la connaissance de Dieu, ARSTT. Metaph. 5, 1, 10 ; STR. 474 ; ἡ θεολογική (s.-e. ἐπιστήμη) ARSTT. Metaph. 10, 7, 7, la science de la connaissance de Dieu.

Étym. θεολόγος.

ή, όν, theological, φιλοσοφία θ., i.e. metaphysics, Arist. Metaph. 1026a19, cf. 1064b3; γένος Str. 10.3.23; πραγματεία D.H. 4.62; [μῦθοι] Sallust. 4; τὸ θ. Cleanth. Stoic. 1.108; οἱ θ. Olymp. in Mete. 129.19; Comp. -ώτερος Dam. Pr. 135. Adv. -κῶς, opp. τραγικῶς, ἀποφαίνεσθαι Plu. 2.568d, cf. Iamb. Myst. 1.2.

ή, όν, die Kenntnis von Gott u. göttlichen Dingen betreffend ; ἐπιστήμη Arist. metaph. 10.6 ; Strab. X.474 u. Sp.