θεο·ειδής, ής, ές, semblable aux dieux, d’ord. pour l’extérieur, les traits, la démarche, etc., en parl. de héros, IL. 3, 16 ; OD. 14, 173 ; de Priam, IL. 24, 217 ; de la nymphe Ourania, HÉS. Th. 350 ; du visage même, PLAT. Phædr. 231 a ; au mor. PLAT. Phæd. 95 c.

• Cp. -έστερος, PLAT. Epin. 980 d.

Étym. θ. εἶδος.

ές, godlike, in Hom. of form, Πρίαμος Il. 24.217, al. ; Ἀλέξανδρος, Τηλέμαχος, 3.16, Od. 14.173, al. ; Οὐρανίη Hes. Th. 350; θ. πρόσωπον Pl. Phdr. 251a; οἱ ποιηταὶ τοὺς καλοὺς θεοειδεῖς ὀνομάζουσιν Plu. 2.988d, cf. Pl. R. 501b. generally, godlike, θεοειδές τί ἐστιν ἡ ψυχή Id. Phd. 95c, cf. Muson. Fr. 17 p. 91H. ; of things, λίθους, βοτάνας, ζῷα, ἀρώματα Iamb. Myst. 5.23; Comp. -έστερος Pl. Epin. 980d; Sup. -έστατος Eus. Mynd. 33; κόσμος ἐπῶν Phalar. Ep. 147.2; also irreg. θεειδ-. Adv. -δῶς Herm. in Phdr. p. 178A., Suid.

ές, gottähnlich, göttlich ; bei Hom. von gottähnlicher Gestalt, bes. von jugendlich kräftigen Heldengestalten, Alexander, Il. 3.16, Telemach, Od. 14.173 ; auch von Priamus, dem ehrwürdigen Greise, Il. 24.217 ; – von der Nymphe Urania Hes. Th. 350 ; – ψυχή, im geistigen Sinne, Plat. Phaed. 95c ; πρόσωπον Phaedr. 251a. – Kompar. θεοειδέστερος, Epinom. 980d u. Sp.
• Adv., Ap.Rh. 2.1184 ; VLL Vgl. θεουδής.