θανατόω-ῶ [ᾰᾰ]
   I tr. :
      1 faire mourir, acc. HDT. 1, 113 ; ESCHL. Pr. 1053 ; en parl. du bourreau, PLAT. Leg. 872 c ;
      2 condamner à mort, XÉN. An. 2, 6, 4 ; PLAT. Leg. 868 c, etc. ;
      3 mortifier (la chair) NT. Rom. 8, 13 ;
   II intr. être mort, SPT. Eccl. 10, 1.

➳ Fut. moy. opt. 3 sg. au sens pass. θανατώσοιτο, XÉN. Cyr. 7, 5, 31 ; fut. pass. réc. θανατωθήσομαι, SPT. Lev. 27, 29, etc.

Étym. θάνατος.

fut. -ώσω A. Pr. 1053 (anap.), etc. ; pf. τεθανάτωκα Phld. Rh. 1.359S. ; — Pass., fut. -ωθήσομαι LXX 1 Ki. 14.45; fut. Med. in pass. sense θανατώσοιτο X. Cyr. 7.5.31; aor.1 ἐθανατώθην Id. An. 2.6.4, Pl. Lg. 865d; pf. τεθανάτωμαι Plb. 23.4.14: — put to death, τινα Hdt. 1.113, A. Pr. l.c. ; esp. of the public executioner, Pl. Lg. 872c, etc. ; metaph, τεθανατωκέναι τὰς Ἀθήνας (sc. τοὺς ῥήτορας) Phld. l.c. ; — Pass., to be made dead, Ep. Rom. 7.4; ὁ θανατωθείς the murdered man, Pl. Lg. 865d. Pass., of flesh, to be mortified, Hp. Fract. 26; — metaph in Act., mortify, τὰς πράξεις τοῦ σώματος Ep. Rom. 8.13.
condemn to death by sentence of law, Antipho 3.3.11, Ev. Matt. 26.60; — Pass., X. An. 2.6.4; οἱ τεθανατωμένοι those condemned to death, Plb. l.c. to be fatal, cause death, ὄφεις θανατοῦντες LXX Nu. 21.6; μυῖαι θανατοῦσαι LXX Ec. 10.1; νόσος Ph. 2.247 (-ῶσαν, ώσασαν codd.).

töten ; πάντως ἐμέγ' οὐ θανατώσει Aesch. Prom. 1055 ; τὸ θανατωθὲν ἢ τρωθέν Plat. Legg. IX.862c ; bes. zum Tode verurteilen, hinrichten, Her. 1.113 ; ὁ τῆς πόλεως κοινὸς δήμιος θανατωσάτω Plat. Legg. IX.872c ; ἐθανατώθη ὡς ἀπειθῶν Xen. An. 2.6.2 ; οἱ τεθανατωμένοι Pol. 24.4.5 ; Sp., wie Plut. Fab. 9.

θανατόω, -ῶ
[in LXX chiefly for מוּת hi., ho., also for הָרַג, etc. ;]
to put to death: with accusative, Mat.10:21 26:59 27:1, Mrk.13:12 14:55, Luk.21:16, 2Co.6:9, 1Pe.3:18; pass., Rom.8:36. Metaph.: Rom.8:13; pass., with dative, (in relation to), Rom.7:4.†
(AS)