θανατη·φόρος, ος, ον [ᾰᾰ]
      1 qui porte ou donne la mort, ESCHL. Ch. 369 ; SOPH. O.R. 181 ; XÉN. Hell. 2, 3, 17, etc. ;
      2 p. suite, de mort, ANTH. 11, 186.

Étym. θάνατος, φέρω.

ον, death-bringing, αἶσα A. Ch. 369 (lyr.); περίοδος θ. cycle of mortality, Pl. R. 617d; of hurts or accidents, Hp. Art. 48; of a surgical operation, Antyll. ap. Orib. 45.17.6; ῥίζα ἐν Αἰθιοπία, of arrow-poison, Acokanthera Schimperi, Thphr. HP 9.15.2; ὀδύναι Arist. PA 672a36; γένεθλα… θ. κεῖται causing death by contagion, S. OT 181 (lyr.); πᾶσαι μεταβολαὶ πολιτειῶν θ. X. HG 2.3.32; ἁμαρτία LXX Nu. 18.22; δίκαι capital trials, Not. Arch. 4.19 (Cyrene, Aug.); ἐπιστολή Hdn. 4.12.8; περιστάσεις Vett.Val. 225.7. Adv. -ρως, νοσεῖν Phld. Rh. 2.148S. ; neut. sg. as Adv., ἐπλήγη οὐχὶ φόρον Aen.Tact. 27.9; but -φόρον ᾄδειν to sing a death song, AP 11.186 (Nicarch.).

todbringend, tödlich ; αἶσα Aesch. Ch. 363 ; γένεθλα Soph. O.R. 181 ; περίοδος Plat. Rep. X.617d ; πᾶσαι μεταβολαὶ πολιτειῶν θανατηφόροι Xen. Hell. 2.3.17 ; ὀδύναι Arist. part. an. 3.9 ; Sp., νυκτικόραξ ᾄδει θανατηφόρον, ein Totenlied, Nicarch. (XI.186).