θαμϐέω-ῶ (impf. ἐθάμϐουν, f. inus., ao. ἐθάμϐησα, pf. τεθάμϐηκα ; pass. ao. ἐθαμϐήθην, pf. τεθάμϐημαι) :
      1 être frappé, d’étonnement, de stupeur, IL. 8, 77 ; OD. 4, 638 ; SOPH. Ant. 1246 ; τι, OD. 2, 155 ; ESCHL. Suppl. 570 ; PD. N. 3, 48 ; EUR. Ion 1205 ; PLUT. Æmil. 34, regarder qqe ch. avec étonnement ou stupeur ;
      2 tr. frapper de stupeur ou d’effroi, SPT. 2Reg. 22, 5 ; d’où au pass. être frappé de stupeur ou d’effroi, PLUT. Brut. 20 ; διά τινος, PLUT. Cæs. 45, par qqe ch.

➳ Impf. poét. ἐθάμϐεον, OD. 4, 638 ; 17, 367 ; ao. poét. 3 sg. θάμϐησεν, IL. 24, 483 ; EUR. Ion 1205 ; 3 pl. poét. θάμϐησαν, IL. 23, 728 ; 24, 484.

Étym. θάμϐος.

to be astounded, οἱ δὲ ἰδόντες θάμβησαν Il. 8.77, cf. B. 5.84; οἱ δ’ ἀνὰ θυμὸν ἐθάμβεον Od. 4.638, etc. ; καὐτὸς τεθάμβηκ’ S. Ant. 1246; ἐθάμβησεν δὲ πᾶς… ὅμιλος E. Ion 1205. c. acc., to be astonished at, θάμβησαν δ’ ὄρνιθας Od. 2.155, cf. 16.178; τὸν ἐθάμβεον Ἄρτεμίς τε καὶ Ἀθάνα Pi. N. 3.50; τέρας δ’ ἐθάμβουν A. Supp. 570 (lyr.); in late Prose, Plu. Aem. 34. later also causal, alarm, LXX 2 Ki. 22.5; τοὺς ὀφθαλμούς τινος PMagPar. 1.237; — Pass., to be astounded, Ev. Marc. 1.27, POxy. 654.7, PMagLeid. W. 11.39; τεθαμβημένος astounded, Plu. Brut. 20; διά τινος Id. Caes. [45].

staunen, erstaunen ; λαοὶ δ' αὖ θηεῦντό τε θάμβησάν τε Il. 23.728, 24.484 ; οἱ δ' ἀνὰ θυμὸν ἐθάμβεον Od. 4.638 ; θάμβησαν καὶ πάντας ὑπὸ χλωρὸν δέος εἷλεν Il. 8.77 ; c. acc., anstaunen, bewundern, Od. 17.367, 2.115, 16.178, wie Pind. N. 3.48 ; τέρας δὲ θάμβουν Aesch. Suppl. 565 ; καὐτὸς τεθάμβηκα Soph. Ant. 1231, wie Eur. I.A. 1561. Später bes. = in Furcht setzen, LXX ; pass., διά τινος τεθαμβημένος Plut. Caes. 45, vgl. Brut. 20 ; das act., ὑπὸ δὲ μεγέθους τῶν κακῶν πάντα θαμβοῦντι καὶ παραπεπληγμένῳ τὸν λογισμὸν ἐοικώς Aem. 34. – Adj. verb. θαμβητός, furchtbar, Lycophr. 552.

θαμβέω, -ῶ
(θάμβος) [in LXX for בָּעַת ni., pi., etc. ;]
__1. to be amazed.
__2. In late Gk., to astonish, terrify (2Ki.22:5): pass., Mrk.1:27 10:32; before ἐπί with dative of thing(s), Mrk.10:24.†
(AS)