[ᾰ] (seul. nom. IL. 10, 264, etc. ; OD. 12, 92 ; dat. θάμεσι, OD. 5, 252 ; acc. θαμέας, OD. 14, 12) c. θαμειός.

Étym. plur. de l’inus. *θαμής ou *θαμύς.

οἱ, gen. θαμέω[ν] dub. in Sappho Supp. 15.1; dat. θαμέσι, acc. θαμέας (nom. sg. masc. θαμύς A.D. Adv. 153.4); fem. nom. and acc. θαμειαί, -άς (oxyt., Aristarch. ap. Hdn. Gr. 2.22); — poet. Adj. used only in pl., crowded, close-set, ὀδόντες… ὑὸς θαμέες ἔχον Il. 10.264; ὀδόντες πυκνοὶ καὶ θ. Od. 12.92; θαμέες γὰρ ἄκοντες… ἀΐσσουσι Il. 11.552, 17.661; ἴκρια… ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι Od. 5.252; πυραί, λίθοι θ., Il. 1.52, 12.287; frequent, λυγμοί Nic. Th. 434, Al. 581 (in Comp. θαμειότερος); Comp. θαμύντερος Hsch. Adv. θαμέως, = θαμά, Alc. Supp. 25.5 (dub.), Hp. Superf. 25, Max. 600.