ου (τὸ) d’ord. pl. τὰ θέμεθλα :
      1 fondement (d’une construction) CALL. Dian. 248 dout. ;
      2 partie la plus profonde : ὀφθαλμοῖο, IL. 14, 493, creux de l’œil ; στομάχοιο, IL. 17, 47, naissance de l’estomac, càd. le gosier ; Ὠκεανοῖο, HÉS. Th. 816, le fond de l’Océan ; Παγγαίου, PD. P. 4, 320, le pied du mt Pangæos ; fig. δίκης, SOL. 3, 14, fondement de la justice ; ἐκ θεμέθλων, ANTH. 15, 22, 11, depuis le fondement (lat. funditus).

➳ Sg. seul. CALL. l. c.

Étym. R. indo-europ. *d^heh₁-, poser, fabriquer, v. τίθημι.

(τίθημι), τό, nur im plur., die Grundlage, der innerste, tiefste Grund ; κατ' ὀφθαλμοῖο θέμεθλα Il. 14.493, die innerste Tiefe des Auges, die Augenhöhle ; κατὰ στομάχοιο θέμεθλα, die Kehle, 17.47 ; eben so Ὠκεανοῖο θέμεθλα Hes. Th. 816, θαλάσσης Mus. 295 ; ἐν Ἄμμωνος θεμέθλοις, wo dessen Tempel gegründet ist, Pind. P. 4.16, wie ἀμφὶ Παγγαίου θεμέθλοις ibd. 180 ; sp.D., wie Cyr. 6 (IX.808) Simmias secur. 4.