ατος (τὸ) [ᾱμ]
      1 objet que l’on contemple, spectacle, ESCHL. Pr. 69, 304 ; SOPH. Aj. 992 ; THC. 2, 39 ;
      2 particul. spectacle agréable aux yeux, joint à ἀκρόαμα ou à ἄκουσμα, XÉN. Conv. 2, 2 ; 7, 5 ; PLUT. M. 629 c ; d’où spectacle digne d’être vu : τὰ ἑπτὰ θ. STR. 652 ; PLUT. M. 983 e, les sept merveilles du monde.

➳ Ion. θέημα, SIM. AM. fr. 7, 65.

Étym. θεάομαι ; cf. θάημα.

Ion. θέημα, ατος, τό, (< θεάομαι) sight, spectacle, Semon. 7.67, A. Pr. 306, E. Supp. 783, Ar. Av. 1716, etc. ; εἴ τις ὀρχοῖτ’ εὖ, θέαμ’ ἦν Pl.Com. 130; opp. μάθημα, Th. 2.39; freq. of a sight which gives pleasure, θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις X. Smp. 2.2, cf. 7.5; ὀρχήσεις καὶ θεάματα Phld. Mus. p. 26 K. ; ἐμπλήσθητε τοῦ καλοῦ θ. Pl. R. 440a; but also θ. δυσθέατον A. Pr. 69, cf. S. Aj. 992; ἑπτὰ θ. the seven wonders of the world, Str. 14.2.5, Plu. 2.983e; sg., of a marvellously engraved ring, Gal. UP 17.1.

[εᾱ], τό, Anblick, Schauspiel ; δυσθέατον ὄμμασι Aesch. Prom. 69 ; Soph. Aj. 992 ; Eur. Suppl. 803. Eben so in Prosa, Plat. Rep. IV.440a, Isocr. 4.45 u. A.; τὰ ἑπτὰ θεάματα, die sieben Wunderwerke, Strab. XIV.652.