ζυγο·μαχέω-ῶ [ῠᾰ] se battre avec son compagnon de joug, APP. Syr. 33, d’où p. ext. combattre avec ses compagnons, lutter, en gén. : πρός τινα, PLUT. Cato ma. 21, contre qqn ; τινι, PLUT. Mar. 12 ; ou πρός τι, MÉN. fr. 234 Mein. contre qqe ch. ; περί τινος, DÉM. 996, 16 ; ὑπέρ τινος, GAL. 10, 324, au sujet de qqe ch.

Étym. ζυγόν, μάχομαι.

struggle with one΄s yoke-fellow, ἵππου ἐν ἅρματι ζ. App. Syr. 33. generally, struggle, quarrel, τινι Com.Adesp. 207, cf. Hyp. Fr. 245, Procop.Gaz. p. 141 B. ; πορνοβοσκοῖς… διὰ βίου ζ. Phld. Herc. 223.8; περί τινος D. 39.6; πρὸς τὴν τύχην Men. 673; πρὸς οἰκέτην Plu. Cat. Ma. 21, cf. Chor. in Hermes 17.235; ὑπὲρ ὀνόματος Gal. 10.963.

widerspänstig sein, mit seinem Gespann od. Genossen streiten, περὶ ὀνόματος Dem. 39.6 ; πρὸς οἰκέτην Plut. Cat. mai. 21 ; übh. kämpfen, λιμῷ Mar. 12 ; a.Sp., vgl. Luc. Soloec. 6.