ζεί·δωρος, ος, ον :
      1 qui procure de l’épeautre, d’où fécond, IL. 2, 548 ; OD. 3, 3 ; NONN. D. 26, 185 ; avec le gén. ANTH. 9, 4 ;
      2 p. confus. avec ζάω, qui donne la vie (Aphrodite) EMPÉD. (PLUT. M. 756 e).

Étym. ζειά, δωρέομαι.

ον, zea-giving (Plin. HN 18.82, EM 410.6), as epith. of the earth, ζείδωρος ἄρουρα Il. 2.548, Od. 3.3, Hes. Op. 173; ζ. ἀρδμός Nonn. D. 26.185; c. gen., ζ. ὀπώρης ἀχράς AP 9.4 (Cyllen.); also in late Prose, Hld. 9.22 (ζε(Ϝ)έδωρος, cf. ζέα). some authors derived it from ζάω, = βιόδωρος (so expld. by Hsch.), life-giving, Ἀφροδίτη Emp. 151; Ἠέλιος Nonn. D. 12.23, cf. 22.276.

Getreide, d.i. Frucht, Nahrung spendend, ἄρουρα, Il. 2.548 u. oft, wie Hes. Nach Plut. amator. 13 nannte Empedocl. auch die Aphrodite so. Die Erkl. des Hesych. βιόδωρος hat verleitet an ζήδωρος zu denken.