ζα·μενής, ής, ές [ᾰ]
      1 violent, impétueux, HH. Merc. 307 ; PD. P. 9, 64, etc. ; OPP. C. 3, 448 ; ἐπὶ ζαμενές, NIC. Th. 181, avec violence ;
      2 hostile, ennemi, SOPH. Aj. 137.

• Sup. voc. -έστατε, HH. l. c.

Étym. ζα-, μένος.

ές, (< μένος) poet. Adj. very strong, mighty, raging, h.Merc. 307 (in Sup. ζαμενέστατε)· Κένταυρος, ἅλιος, Pi. P. 9.38, N. 4.13, cf. Sammelb. 5829.8; once in Trag., ζ. λόγος word of violence or enmity, S. Aj. 137 (anap.); also in late Ep., ζ. χόλος Opp. C. 3.448; neut. as Adv., ἐπὶ ζαμενὲς κοτέουσα Nic. Th. 181; — in form ζαμενός, ή, όν, Orac. ap. Porph. Plot. 22 codd., Hsch.

ές (μένος), sehr kräftig, mutig ; ζαμενέστατε H.h. Merc. 307. Oft bei Pind., z.B. Κένταυρος P. 9.39 ; ἥλιος N. 4.13 (Schol. ξηραντικός); λόγος Soph. Aj. 137, heftig ; so öfter bei sp.D., χόλος Opp. C. 3.448 (wo früher ein Wort ζαμενήχολος stand); ζαμενὲς κοτέειν Nic. Th. 181.