εὔ·χρηστος, ος, ον, d’un bon usage, d’un usage facile ou commode : πρός τι, XÉN. Mem. 3, 8, 5 ; PLAT. Leg. 777 b ; εἴς τι, DS. 5, 40, pour qqe ch.

• Cp. -ότερος, XÉN. Cyr. 5, 3, 39. • Sup. -ότατος, XÉN. Mem. 4, 1, 3 ; ARSTT. Pol. 7, 17.

Étym. εὖ, χράομαι.

ον, also -η, ον Orph. Fr. 272; (< χράομαι): — useful, serviceable, ἔν τινι Hp. Fract. 16 (Sup.); πρός τι Pl. Lg. 777b, X. Mem. 3.8.5, etc. ; εἴς τι D.S. 5.40 (Sup.); of persons, c. dat., PPetr. 3 p. 153 (iii BC); τῷ δήμῳ Inscr.Prien. 102.5 (ii/i BC); σκεῦος εὔ. τῷ δεσπότῃ 2 Ep. Ti. 2.21; εὔχρησται ἡμέραι, in astrology, Orph. Fr. 272. Adv. -τως Chrysipp. Stoic. 2.334; εὐ. ἔχειν πρός τι Plb. 3.73.5, Ael. Tact. 3.2.
easy to execute, διΐππευσις ib. 18.4.

leicht zu gebrauchen, brauchbar, nützlich, Plat. Legg. VI.777b ; πρός τι, Xen. Mem. 3.8.5 ; οὕτω πορευόμενοι εὐχρηστότεροι γίγνονται Cyr. 5.3.39 ; Mem. 4.1.3 ; Sp., εἴς τι DS. 5.40.
• Adv., εὐχρήστως ἔχειν πρός τι, = εὐχρηστέω, Pol. 3.73.5.

εὔ-χρηστος, -ον
(εὖ, χράομαι), [in LXX: Pro.31:13 (חֵפֶץ), Wis.13:13 * ;]
useful, serviceable: with dative of person(s), 2Ti.2:21; id. before εἰς, with dative of thing(s), 2Ti.4:11; opp. to ἄχρηστος, Phm 11.†
(AS)