εὔ·υδρος, ος, ον :
      1 abondant en eau, SIM. fr. 102 ; PD. P. 1, 79 ; HDT. 4, 47 ; 9, 25 ;
      2 aux belles eaux, EUR. I.T. 399.

• Cp. -ότερος, HDT. 9, 25 ; GEOP. 2, 6, 5. • Sup. -ότατος, EUST. Il. p. 1194, 64.

Étym. εὖ, ὕδωρ.

ον, (< ὕδωρ) well-watered, abounding in water, ἄστυ Simon. 96; ἀκτά Pi. P. 1.79; Μαραθών Call. Hec. 1.1.8; νάπη Nic. Al. 622; γῆ ποιώδης καὶ εὔ. Hdt. 4.47; χῶρος εὐυδρότερος Id. 9.25; [ὄρη] εὐυδρότερα Gp. 2.6.5 (v.l. ἐν-). of a river or spring, with beautiful water, Κάσας B. 10.119; Εὐρώτας E. IT 399 (lyr.); Κασταλίς Pae.Delph. 5; so prob. εὔυδρον ποτόν (vulg. ἔνυδρον τόπον) Polyzel. 2.

mit schönem Wasser, oder wasserreich, ἀκτά Pind. P. 1.79 ; γῆ Her. 4.47 ; τόποι Plat. Legg. VI.761b ; öfter in der Anth., z.B. Ἀσκανίη Diod. 14 (VII.701); προχοαί Antiphan. 7 (IX.258). Einen comp. εὐυδρότερος hat Her. 9.25.