εὔ·νοος-ους, οος-ους, οον-ουν, plur. οοι-οι, qui a de bons sentiments, bienveillant, ESCHL. Pers. 226 ; SOPH. El. 1203 ; THC. 2, 35 ; etc. ; p. opp. à δυσμενής, XÉN. Cyr. 8, 3, 5 ; joint à φίλος, HDT. 5, 24 ; mais différ. de φίλος, ARSTT. Nic. 8, 2, 4 ; εὔνοος τινι, HDT. 7, 173 ; SOPH. Ph. 1351, bienveillant pour qqn ; avec un pron. marquant l’objet de la bienveillance ; οἱ ἐμοὶ εὖνοι, XÉN. Ap. 27, ceux qui sont bienveillants pour moi ; subst. τὸ εὔνουν, SOPH. El. 1203 ; THC. 4, 87 ; 5, 109, la bienveillance.

• Cp. εὐνοέστερος, HDT. 5, 24 ; p. contract. -ούστερος, AR. Eq. 748 ; ou εὐνοώτερος, PHILOX. (EM. 394, 11, 27). • Sup. εὐνούστατος, SOPH. Aj. 822 ; AR. Eq. 874.

➳ Plur. εὔνους, c. de *εὔνοες, PHILÉM. fr. 122, et dans les inscr. att. CIA. 2, 270, 10 (302 av. J.C.) ; 314, 19 (283/281 av. J.C.) ; 362, 2 (environ 270 av. J.C.), v. Meisterh. p. 117, 6 ; qqf. non contracté chez les Att., gén. pl. εὐνόων, THC. 6, 64.

Étym. εὖ, νόος.

ον, Att. contr. εὔνους, ουν, dat. εὔνῳ Th. 4.87; pl. εὖνοι, also heterocl. εὔνους (contr. from εὔνοες) Lys. 8.19, Philem. 222, IG2². 505.10, al. ; gen. pl. εὐνόων Th. 6.64 codd., εὔνων edd. : — well-disposed, kindly, friendly, ἀνὴρ φίλος καὶ εὔ. Hdt. 5.24; ἐνυπνίων κριτής A. Pers. 226 (troch.); τινι to one, Hdt. 7.173, al., S. Ph. 1351, etc. ; τῷ δήμῳ And. 4.16, IG2². 808.10, etc. ; τῇ πόλει SIG 572.5 (Nisyros, iii BC), etc. ; οἱ ἐμοὶ εὖνοι my well-wishers, X. Ap. 27; τὸ εὔνουν, = εὔνοια, S. El. 1203, Th. 4.87, al. ; opp. δυσμενής, X. Cyr. 8.3.5; dist. fr. φίλος, Arist. EN 1156a2; Comp. εὐνούστερος Lys. 27.13, etc. ; Ion. εὐνοέστερος Hdt. 5.24, Herod. 6.72; also εὐνοώτερος Philox. Gramm. ap. EM 394.13; Sup. εὐνούστατος S. Aj. 822, Ar. Eq. 874, etc. ; εὐνοέστατος EM 394.5. of things, τὴν πάροδον ἵν’ ἔχῃς… εὐνουστέραν more favourable, Dionys.Com. 3.17. Adv. εὐνόως IG 7.1 (Megara, iv/iii BC), etc. ; ἔχειν πρός τινα Plu. Galb. 8, cf. Aristeas 242; διακείμενος Phld. Lib. p. 38 O. ; contr. εὔνως, χρῆσθαί τινι M.Ant 3.11; Comp. -νούστερον, ἔχειν τινί Arr. Epict. 4.6.7; Sup. -νούστατα, διακεῖσθαι πρός τινα D.S. 19.6.

ον, zsgzn εὔνους (ein plur. οἱ εὔνους wird aus Philem. erwähnt in B.A. 1196 ; auch in att. Prosa unkontrahiert, εὐνόων Thuc. 6.64 ; s. Lobeck Phryn. 142),
von guter Gesinnung, wohlwollend, geneigt ; κριτής Aesch. Pers. 222 ; τινί, Soph. Phil. 1335 ; τῇ πόλει Ant. 209 ; εἰ τὸ τῶνδ' εὔνοον πάρα El. 1194, = εὔνοια, wie Thuc. 4.87, 5.109 ; fem., Eur. Hel. 488, Ion 1336 ; in Prosa, Her. 5.24 u. Folgde ; εὔνου, gen., Her. 6.105 ; οἱ δοκοῦντες εὖνοι εἶναι Plat. Rep. VIII.549e ; Ggstz δυσμενής, Xen. Cyr. 8.3.5. – Superlat. εὐνούστατος, Soph. Aj. 809 ; τῶν φιλτάτων καὶ εὐνουστάτων κτημάτων Plat. Phaedr. 239e ; εὐνοέστερος Her. 5.24 ; εὐνοώτερος Philoxen. bei EM.
• Adv. εὐνόως, zsgzn εὔνως, von Phryn. 141 (im Vergleich mit εὐνοϊκῶς) verworfen, findet sich bei Sp., wie τὰ στρατεύματα πρὸς αὐτὸν εὐνόως ἔχοντα Plut. Galb. 8 ; M.Ant. 3.11 ; εὐνούστατα διέκειντο πρός τινα DS. 19.6.