εὔ·γλωσσος, att. εὔ·γλωττος, ος, ον :
   I intr. :
      1 qui parle bien, disert, éloquent, ESCHL. Suppl. 775 ; EUR. fr. 891 ; τὸ εὔγλ. DH. Comp. 1, beau langage ; en mauv. part, qui a la langue bien pendue, AR. Nub. 445 ;
      2 qui résonne doucement, en parl. de la langue attique, ANTH. 9, 188 ;
   II tr. qui rend disert, ANTH. 9, 403.

Étym. εὖ, γλῶσσα, att. γλῶττα.

Att. εὔγλωττος, ον, Cret. εὔγλωθος GDI 5112 (Phaestos, iii/ii BC): — good of tongue, eloquent, A. Supp. 775; τὸ Νεστόρειον εὔ. μέλος E. Fr. 899.1; glib of tongue, voluble, Ar. Nu. 445 (anap.).
sweet-sounding, of the Attic dialect, AP 9.188, cf. Gal. 8.586; τὸ εὔ.
that which is pleasant to the ear, D.H. Comp. 1. = εὔφημος, GDI l.c. Act., loosing the tongue, making eloquent, οἶνος AP 9.403 (Maec.).

att. εὔγλωττος, zungenfertig, im bösen Sinne, Zungendrescher, Ar. Nub. 445 ; im guten Sinne, wohlredend, Aesch. ἡβῶντα δ' εὐγλώσσῳ φρενί, Suppl. 756 ; τὸ Νεστόρειον εὔγλωσσον μέλος Eur. bei Ath. XV.665a ; τὸ εὔγλωσσον, die Wohlredenheit, Dion.Hal. – Aber οἶνος, Qu.Maec. 11 (IX.403), entweder auch der mit angenehmem Klang in die Fässer fällt, oder der die Zunge löst u. redselig macht.