εὔ·ϐολος, ος, ον :
      1 qui jette (les dés) adroitement, EUB. fr. 58 Kock ;
      2 p. ext. qui réussit, heureux, OPP. H. 3, 71 ; HLD. 5, 18.

• Sup. -ώτατος, EUB. l. c.

Étym. εὖ, βάλλω.

ον, throwing luckily (with the dice), Μίδας ἐν κύβοισιν εὐβολώτατος Eub. 58, cf. Poll. 9.94, Suid. s.v. Μίδας ; generally, lucky, ἄγρη Oppian. H. 3.71, Hld. 5.18. Adv., ἦν γὰρ λως ἔχων he was in luck, cj. Pors. for εὐβούλως, A. Ch. 696; Comp., πεσσοὶ εὐβολώτερον πίπτοντες Aristaenet. 1.23.

gut werfend, treffend, Hel. 5.18 ; – ἄγρη, eine glückliche Jagd, Opp. H. 3.71 ; auch vom Brettspiel, πεσσοὶ εὐβολώτερον πίπτοντες Aristaen. 1.23, die glücklicher fallen ; vgl. Poll. 9.94.