εὐρύ·χορος, ος, ον [ῠ] au large emplacement, vaste, spacieux, ép. de villes, IL. 2, 498 ; OD. 15, 1 ; de pays (Grèce, IL. 9, 478 ; Asie, PD. O. 7, 18, etc.) ; de rues, EUR. Bacch. 87 ; de maisons, ANTH. 6, 319, etc. (p. lic. poét. p. εὐρύχωρος).

Étym. εὐ. χώρα.

ον, with broad places, spacious, Μυκαλησσός, Λακεδαίμων, Il. 2.498, Od. 15.1, etc. ; Ἑλλάς Il. 9.478; πτόλις, of Troy, Sappho Supp. 20a. 12; Ἀσία, Λιβύα, Pi. O. 7.18, P. 4.43; Ἄργος B. 9.31; ἀγυιαί Pi. P. 8.55, E. Ba. 87 (lyr.), Orac. ap. D. 21.52; οἶκος AP 6.319 (Nicod.). (Prop.
with broad dancing-places, cf. χορός ; then a conventional epithet, perh. connected by poets with χῶρος.)

entweder von χορός, weitchörig, mit weiten Plätzen für große Chöre, Schol. Od. 6.4, ἐν ᾗ ἔστιν εὐρὺ χορεύειν, od. wahrscheinlicher mit den Alten von χῶρος, wie καλλίχορος, so Ἑλλάς Il. 9.474, wie Ep.adesp. 144 (APP 168); μυκαλησσός Il. 2.498 ; Λακεδαίμων Od. 15.1 ; ἄστυ 24.468 ; Ἀσία Pind. Ol. 7.18 ; Λιβύη P. 4.43 ; Σπάρτη N. 10.52 ; ἀγυιαί P. 8.57, wie Eur. Bacch. 87 ; Κόρινθος Anacr. ep. 2 (VI.135); Τεγέα Anyt. 2 (VI.153); οἶκος Nicodem. 6 (VI.319).