ή, όν :
   I intr. :
      1 qui concerne le bonheur : τὰ εὐδαιμονικά, XÉN. Mem. 4, 2, 34, ce qui fait le bonheur ; εὐδαιμονικὴ φιλοσοφία ou αἵρεσις, GAL. 2, 23 d, doctrine des philosophes qui regardent le bonheur comme le souverain bien ; οἱ εὐδαιμονικοί, DL. 1, 17 ; CLÉARQ. (ATH. 548 b) les philosophes qui regardent le bonheur comme le souverain bien ;
      2 heureux, AR. Eccl. 1134 ;
   II tr. qui rend heureux, PLAT. Phædr. 253 c ; ARSTT. Nic. 10, 6, 3, etc. ; DL. 7, 104.

• Cp. -ώτερος, ARSTT. Nic. 10, 6 ; • Sup. -ώτατος, ARSTT. Nic. 10, 8.

Étym. εὐδαίμων.

ή, όν, tending or conducive to happiness, Arist. EN 1176b16, Rh. 1367b13; τὰ εὐ.
the constituents thereof, X. Mem. 4.2.34; τελετὴ καλή τε καὶ εὐ. Pl. Phdr. 253c. of persons, likely to be happy, Ar. Ec. 1134, Arist. EN 1099b3; οἱ εὐ. philosophers who make happiness the chief good, D.L. 1.17; esp. of Anaxarchus, Clearch. 14; so also εὐ. αἵρεσις Gal. Phil. Hist. 4. Adv. -κῶς, πράττειν, διάγειν, Ar. Pax 856 (lyr.), X. HG 3.2.9.

ή, όν, zur Glückseligkeit gehörig, den Glücklichen betreffend, τὰ εὐδ., das worin die Glückseligkeit besteht, Xen. Mem. 4.2.34 ; ἄνθρωπος, Ar. Eccl. 1134 u. A.; – glücklich machend, beseligend, τελετή, Plat. Phaedr. 253c ; καὶ καλὸν τὸ προσεπικτᾶσθαι τιμήν Arist. rhet. 1.19 ; χρῆσις DL. 7.104 ; καὶ μακάριον ἔργον Plut.; – οἱ εὐδαιμονικοί, Philosophen, die die Glückseligkeit als das Ziel der Philosophie betrachten, DL. 1.17 ; Ath. XII.548b.
• Adv. εὐδαιμονικῶς, z.B. πράττειν, Ar. Pax 856 ; διάγειν, Xen. Hell. 3.2.9.