'(inf. prés. ἰέναι ; impf. ᾔειν, ion. ἤϊα, att. ᾖα ; le prés. ind. εἶμι a d’ord. dans Hom. la valeur d’un prés., mais en prose ion. et en att. il est presque touj. employé comme fut. de ἔρχομαι ; dans les écrivains réc., Pausanias, Plutarque, etc., on le retrouve avec la valeur d’un prés.) :
   I aller, en gén. :
      1 en parl. de pers., avec l’acc. aller vers ou dans : ἡμέτερον δῶ, OD. 1, 176, dans notre demeure ; χορὸν Χαρίτων, OD. 18, 194, entrer dans le chœur des Grâces ; cf. PD. O. 14, 21 ; SOPH. O.R. 637 ; — avec l’acc. du nom marquant le trajet : ὁδὸν ἰέναι, OD. 10, 103 ; PLAT. Leg. 821 b, faire un trajet ; sans ὁδόν : ἰέναι τὴν αὐτήν, PLAT. Rsp. 343 c, aller par le même chemin ; τὴν ὀρεινήν, XÉN. Cyr. 2, 4, 22, aller par le chemin de la montagne ; fig. ἄδικον ὁδὸν ἰέναι, THC. 3, 64, prendre la voie de l’injustice ; — avec l’acc. ou le gén. du lieu par où l’on passe : ἰὼν πεδίοιο, IL. 5, 597, allant à travers la plaine ; ἰέναι ἀγρούς, OD. 6, 259, aller à travers les champs ; — avec une prép. : avec διά et le gén. OD. 12, 335, aller à travers ; ἐπὶ νηὸς ἰέναι, OD. 2, 332 ; 19, 238, 339, aller sur un navire, s’embarquer ; ἰέναι εἰς Ἀΐδαο (v. ᾍδης) ὑπὸ γαῖαν, IL. 18, 333, descendre sous la terre, dans la demeure d’Hadès, càd. mourir ; κατὰ στρατόν ou λαόν, IL. 2, 163, 179, s’avancer au milieu de l’armée, ou de la foule (des guerriers) ; μετὰ λαόν, IL. 7, 307, se mêler à la foule (des guerriers) ; ἐπί τινα, aller vers qqn, IL. 10, 55 ; ou, avec idée d’hostilité, contre qqn, IL. 24, 43 ; ἐς τοὺς πολέμους, THC. 1, 78, aller à la guerre ; ἐς χεῖρας, THC. 2, 3 et 81, en venir aux mains ; ἐς ξυμμαχίαν, THC. 5, 30, en venir à un traité d’alliance ; — avec un part. fut. εἶσι μαχησόμενος, IL. 17, 147, il va pour combattre ; cf. PLAT. Leg. 909 a, Theæt. 180 c, Tim. 17 d ; — avec un adv. qui modifie le sens génér. de εἶμι : ἰέναι πάλιν, revenir, retourner, IL. 11, 652 ; ἂψ ἰέναι, IL. 3, 306 ; ou ἂψ πάλιν ἰέναι, m. sign. IL. 18, 280 ;
      2 en parl. d’animaux, d’oiseaux qui s’enfuient, IL. 17, 756 ; 22, 309 ; d’abeilles, IL. 2, 87 ;
      3 en parl. de choses, de la marche du soleil, HDT. 2, 25 ; des étoiles, IL. 22, 317 ; de nuages, IL. 4, 278 ; de vapeur ou de fumée, IL. 21, 522 ; d’une tempête, IL. 13, 796 ; d’une hache qui s’enfonce, IL. 3, 61 ; p. anal., de chants, SOPH. Tr. 207 ; d’un cri, AR. Av. 85 ; de tumulte, XÉN. An. 1, 8, 16 ; d’un bruit, d’une rumeur, OD. 23, 362 ; — fig. de la marche du temps, OD. 2, 89 ; de la destinée, SOPH. O.R. 1458 ; des événements : τοῦτο μὲν ἴτω ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον, PLAT. Ap. 19 a, que cela aille comme il plaira à la divinité ; ἰόντα φόνον, SOPH. O.C. 1771, litt. le meurtre qui va venir, càd. qui se prépare ;
      4 L’impér. (2 sg. ἴθι et 2 pl. ἴτε) s’emploie au sens d’une interj. (cf. ἄγε) va ! allons ! ἴθι, d’ord. avec un impér. à la 2^e pers. sg. : ἴθ' ἴθ' ἱκοῦ, ESCHL. Pers. 657, allons ! viens ; ἴθι ἐξηγέο, HDT. 3, 72, allons ! raconte (toi-même comment, etc.) (cf. SOPH. Aj. 988, 1003) ; — p. ext. avec une 1^re pers. plur. ἴθι οὖν ἐπισκεψώμεθα, XÉN. Mem. 1, 6, 4, allons ! examinons ; cf. PLAT. Prot. 322 d ; — ou avec une 2^e pers. duel, AR. Ran. 1378 ; — ἴτε avec une 2^e pers. pl. ἴτ' ἀξιώσατ' ἀνδρὸς ἀθλίου θιγεῖν, SOPH. O.R. 1413, venez, daignez toucher un malheureux ; p. ext. avec une 1^re pers. pl. ἴτε δὴ ἀκούσωμεν, PLAT. Leg. 797 d, eh bien donc, ou allons ! écoutons ;
   II abs. s’en aller, partir, OD. 2, 89 et 367 ;

Moy. épq. (f. εἴσομαι ; ao. 3 sg. ἐείσατο et εἴσατο, 3 duel ἐεισάσθην) :
      1 venir : οὔ πῃ χροὸς εἴσατο, IL. 13, 191 (la javeline) n’arriva pas jusqu’à sa peau ; avec l’inf. fut. ἐεισάσθην συλήσειν, IL. 15, 544, tous deux allèrent pour dépouiller (le mort) ;
      2 s’élancer, se précipiter, se hâter, IL. 24, 462 ; OD. 15, 213.

➳ I εἶμι au double sens d’un présent et d’un futur :
      1 prés. IL. 2, 87 ; 23, 226 ; OD. 4, 401 ; 6, 102 ; 10, 191, etc. ; 2 sg. εἶ, SOPH. Ant. 42 (cf. le commenc. de l’article) ;
      2 fut. IL. 1, 169, 420, 426 ; 10, 55 ; OD. 2, 127 ; 17, 277, etc. ; régul. en att. ESCHL. Pr. 325 ; THC. 2, 36, etc. ; de même, part. ἰόντες, THC. 6, 63 ;
     II Formes : Prés. (ou fut.) ind. 1 sg. εἶμι, v. ci-dessus ; 2 sg. poét. εἶς, HÉS. O. 208 ; épq. εἶσθα, IL. 10, 450 ; OD. 19, 69 ; att. εἶ, SOPH. Tr. 83, Ant. 42 ; AR. Av. 990 ; 3 sg. εἶσι, IL. 13, 796 ; HÉS. Th. 972 ; SOPH. O.R. 1458 ; PLAT. Rsp. 520 e, etc. ; 1 pl. ἴμεν [ῐ] IL. 17, 155 ; HDT. 9, 42 ; ESCHL. Sept. 1068 ; THC. 1, 82, etc. ; 2 pl. ἴτε [ῐ] THC. 1, 40 ; 3 pl. ἴασιν [ῐᾱ] IL. 16, 160 ; XÉN. Cyr. 8, 6, 2, etc. Impér. 2 sg. ἴθι [ῐῐ] IL. 3, 130 ; HDT. 7, 234 ; cf. ci-dessus ; 3 sg. ἴτω [ῐ] IL. 12, 362 ; SOPH. Ph. 120 ; PLAT. Ap. 19 a, etc. ; 2 pl. ἴτε [ῐ] PLAT. Leg. 797 d ; cf. ci-dessus ; 3 pl. att. ἰόντων, THC. 4, 118 ; XÉN. An. 1, 4, 8, etc. ; poét. ἴτων, ESCHL. Eum. 432 ; postér. ἴτωσαν, EUR. I.T. 1480 ; PLAT. Leg. 765 a. Sbj. 1 sg. ἴω, IL. 18, 188 ; SOPH. Ant. 315, etc. ; 2 sg. ἴῃς, IL. 24, 295 ; EUR. Ion 1603, etc. ; épq. ἴῃσθα, IL. 10, 67 ; 3 sg. ἴῃ, OD. 8, 395 ; 18, 194 ; THC. 6, 79, etc. ; épq. ἴῃσι, IL. 9, 701 ; 1 pl. ἴωμεν, BATR. 280 ; THC. 6, 18, etc. ; épq. ἴομεν, IL. 10, 126 ; OD. 23, 83 (29 ex. dans l’Il. et l’Od.) ; 2 pl. ἴητε, XÉN. An. 7, 3, 4 ; 3 pl. ἴωσι, IL. 12, 239 ; THC. 4, 42 ; etc. Opt. ἴοιμι, XÉN. Cyr. 5, 5, 1 ; 3 sg. ἴοι, IL. 14, 21 ; XÉN. Cyr. 3, 3, 27, etc. ; 3 pl. ἴοιεν, THC. 7, 80, etc. Autre opt. att. 1 sg. ἰοίην, XÉN. Conv. 4, 16. Opt. épq. 3 sg. ἰείη, IL. 19, 209. Inf. ἰέναι, IL. 16, 87, etc. (36 ex. IL., 22 OD.) ; épq. ἴμεναι, IL. 20, 32 ; OD. 2, 298 ; 8, 287 (ἰέναι Bkk.) ou ἴμμεναι, IL. 20, 365 Bkk. ; ἴμεν, IL. 10, 32, etc. (22 ex. IL., 32 OD.) ; dor. ἴεμεν, ARCHYT. (STOB. 1, 71) ; ἴναι [ῐ] ORACL. (STR. 9, 2, 23 Kram.) Part. ἰών, IL. 7, 46 ; SOPH. O.C. 618, etc. — Impf. ᾔειν, LUC. Herm. 25 ; 2 sg. inus. ; 3 sg. ᾔει, IL. 10, 286 ; 13, 247 ; OD. 8, 290 ; THC. 3, 93 ; ou ᾔειν, PLAT. Criti. 117 e ; Tim. 38 c ; 1 pl. ᾖμεν, EUR. Andr. 1102 ; AR. Pl. 659 ; etc. ; 2 pl. ᾔτε, XÉN. An. 7, 7, 6 ; 3 pl. ᾖσαν, ARCHIL. 81 ; AR. Eq. 605, etc. ; 3 duel ᾔτην, PLAT. Euthyd. 294 d. Impf. épq. et ion. ἤϊα, OD. 10, 309, etc. (12 ex.) ; HDT. 4, 82 ; XÉN. Cyr. 5, 4, 11 (sel. d’autres ᾖα) ; 3 sg. ἤϊε, IL. 7, 213, etc. (23 ex.) ; HDT. 2, 26 ; par contr. ᾖε, IL. 12, 371 ; OD. 18, 257 ; 3 pl. ἤϊσαν, IL. 10, 197, etc. (7 ex.) ; HDT. 1, 43. Autre impf. épq. et ion. 1 sg. ἤϊον, LUC. Syr. 25 ; 3 pl. ἤϊον, OD. 23, 370 ; 24, 501. Autre impf. ou ao. avec th. en ἰ- : 3 sg. ἴεν, IL. 2, 872 ; OD. 16, 41, etc. (10 ex. homér.) ; 3 pl. ἴσαν [ῐ] IL. 3, 8, etc. (30 ex.) ; HÉS. Th. 68 ; SOPH. Tr. 514 ; EUR. Bacch. 421 ; 3 duel ἴτην, IL. 1, 347 ; OD. 9, 430 ; 21, 244 ; ou ἴτον, HÉS. O. 199. — Moy. fut. εἴσομαι, IL. 21, 335 ; 24, 462 ; 2 sg. εἴσῃ, OD. 16, 313 ; 3 sg. εἴσεται, OD. 15, 213. Ao. 3 sg. ἐείσατο, IL. 15, 415 ; OD. 22, 89 ; et εἴσατο, IL. 4, 138 ; 5, 538 ; 12, 118 ; 13, 191 ; 17, 518 ; OD. 24, 524 ; 3 duel ἐεισάσθην, IL. 15, 544.

Étym. R. indo-europ. *h₁ei-, aller ; εἶμι, εἶ (de εἶ-hi), εἶ-σι = *ei-mi, -si, -ti ; sscr. é-mi, é-ṣi, é-ti, lat. ī-s, i-t.

'

(ibo), 2 sg. εἶ S. Tr. 83, Ar. Av. 990, Ep. and Ion. εἶς Hes. Op. 208, εἶσθα Il. 10.450, Od. 19.69; 3 sg. εἶσι ; pl. ἴμεν, ἴτε, ἴασι ; imper. ἴθι (also εἶ in the compd. ἔξει Ar. Nu. 633 acc. to Sch., but prob. indic.), 3 pl. ἴτωσαν E. IT 1480, Pl. Lg. 765a, also ἴτων A. Eu. 32, ἰόντων Th. 4.118, etc. ; subj. ἴω (εἴω Sophr. 48); Ep. 2 sg. ἴῃσθα Il. 10.67; Ep. 3 sg. ἴῃσι 9.701; Ep. pl. ἴομεν (for -ωμεν) 2.440; opt. ἴοιμι, οις, οι, 14.21, etc. ; ἰοίην Sappho 159, IG 4.760 (Troezen), X. Smp. 4.16, (διεξ-) Isoc. 5.98; Ep. ἰείη Il. 19.209, cf. περιϊεῖεν IG2². 1126.18 (Amphict. Delph.), εἴη Il. 24.139, Od. 14.496, εἴηι GDI 4986.7 (Crete); inf. ἰέναι, Ep. ἴμεναι (ι in Il. 20.365) or ἴμεν, also ἰέμεν Archyt. ap. Stob. 3.1.106 (dub.l.), ἴναι [ι] Orac. ap. Str. 9.2.23, (ἐξ-) Macho ap. Ath. 13.580c, cf. EM 467.18 (προσεῖναι dub. in Hes. Op. 353); part. ἰών, ἰοῦσα, ἰόν ; impf. ᾔειν, ᾔεις (διῄεισθα Pl. Ti. 26c, ἐπεξῄεισθα Euthphr. 4b), ᾔει or -ειν Id. Ti. 38c, Criti. 117e; Ep. and Ion. ἤϊα, 3 sg. ἤϊε (-εν), contr. ᾖε Od. 18.257; dual ᾔτην Pl. Euthd. 294d; 1 and 2 pl., ᾖμεν, ᾖτε ; 3 pl., Ep. and Ion. ἤϊσαν, Ep. also ἴσαν, Att. ᾖσαν (μετ-) Ar. Eq. 605, cf. Fr. 161, (ἐπ-) Od. 19.445, later ᾔεσαν (εἰσ-) Arist. Ath. 32.1, etc. ; also 3 sg. ἴε Il. 2.872, al. ; Ep. 1 pl. ᾔομεν Od. 10.251, al., 3 dual ἴτην Il. 1.347; 3 pl. ἤϊον Od. 23.370; — Med. pres. and impf. ἴεμαι, ἰέμην are mere mistakes for ἵεμαι, ἱέμην (from ἵημι), cf. S. OT 1242, E. Supp. 698; — for fut. εἴσομαι and aor. Med. εἰσάμην, in 3 sg. εἴσατο, ἐείσατο, 3 dual ἐεισάσθην, v. εἴσομαι ΙΙ. — The ind. εἶμι usu. has pres. sense in Hom. (fut., Il. 1.426, 18.280), but in Ion. Prose and Att. it serves as fut. to ἔρχομαι, I shall go, shall come; the pres. sense is sts. found in Poetry, prov. αὐτόματοι δ’ ἀγαθοὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασι (cf. Pl. Smp. 174b), cf. Theoc. 25.90, also in compds. (προσ-) A. Eu. 242, (ἐπ-) Th. 4.61, (συν-) Str. 3.2.2. [ι- in all tenses, exc. in Ep. Subj. ἴομεν for ἴωμεν at the beginning of a verse]
come or go, the special senses being given by the context, οἴκαδ’ ἴμεν go home, Il. 17.155; τάχ’ εἶσθα θύραζε Od. 19.69, etc. ; come, οὐδέ μιν οἴω νῦν ἰέναι Il. 17.710, etc. ; go, depart, Od. 2.367; ὑπὸ τεῖχος ἰόντας Il. 12.264. c. acc., c. acc. loci, go to or into, Od. 1.176, 18.194, S. OT 637. c. acc. cogn., ὁδὸν ἰέναι go a road, Od. 10.103; so τὴν ὀρεινήν (sc. ὁδόν) X. Cyr. 2.4.22; metaph, ἄδικον ὁδὸν ἰέναι Th. 3.64.
go through or over, τὸ μέσον τοῦ οὐρανοῦ, of the sun, Hdt. 2.25, cf. 26; in Hom., freq. c. gen., ἰὼν πεδίοιο going across the plain, Il. 5.597. c. inf. aor., ἀλλά τις εἴη εἰπεῖν Ἀτρεΐδῃ Od. 14.496. — On the Homeric βῆ δ’ ἴμεν, etc., v. βαίνω. c. part. fut., Ἑλένην καλέουσ’ ἴε went to call her, Il. 3.383, cf. 14.200, Od. 15.213; ἤϊα λέξων I was going to tell, Hdt. 4.82; ἴτω θύσων Pl. Lg. 909d; εἴ τις ἱστορίαν γράψων ἴῃ Luc. Hist. Conscr. 39. also of other motions besides walking or running, as of going in a ship, esp. ἐπὶ νηὸς ἰέναι Od. 2.332, etc. ; of the flight of bees, Il. 2.87. of the motion of things, [πέλεκυς] εἶσιν διὰ δουρός the axe goes through the beam, 3.61; of clouds or vapour, 4.278; of the stars, 22.317; of time, ἔτος εἶσι the year will pass, Od. 2.89; φάτις εἶσι the report goes, 23.362; χρόνος… ἰὼν πόρσω Pi. O. 10 (11).55; ἴτω κλαγγά, βοά, S. Tr. 208 (lyr.), Ar. Av. 857 (lyr.); ἡ μοῖρ’ ὅποιπερ εἶσ’ ἴτω S. OT 1458, cf. Pl. Ap. 19a. metaph usages, ἰέναι ἐς λόγους τινί to enter on a conference with…, Th. 3.80, etc. ; ἰέναι ἐς τοὺς πολέμους, ἐς τὴν ξυμμαχίαν, Id. 1.78, 5.30; ἰέναι ἐς χεῖρας to come to blows, Id. 2.3, 81; ἰέναι ἐς τὰ παραγγελλόμενα to obey orders, Id. 1.121; διὰ δίκης ἰὼν πατρί S. Ant. 742; ἰέναι διὰ μάχης, διὰ φιλίας, etc., v. διά A.IV.b. imper. ἴθι (with or without δή) come now! mostly folld. by 2 sg. imper., ἴ. ἐξήγεο Hdt. 3.72; ἴθ’ ἐγκόνει, ἴθ’ ἐκκάλυψον, S. Aj. 988, 1003; ἴ. πέραινε Ar. Ra. 1170; in full, ἴ. καὶ πειρῶ go and try, Hdt. 8.57; with 1 pl., ἴ. οὖν ἐπισκεψώμεθα X. Mem. 1.6.4, cf. Pl. Prt. 332d; ἴτε δὴ ἀκούσωμεν Id. Lg. 797d; 2 dual, ἴθι δὴ παρίστασθον Ar. Ra. 1378; also 2 pl., ἴτε νεύσατε S. OC 248, cf. OT 1413. ἴτω let it pass, well then, Id. Ph. 120, E. Med. 798. part. added to Verbs, φρονείτω μεῖζον ἢ κατ’ ἄνδρ’ ἰών let him go and think…, S. Ant. 768, cf. OC 1393, Aj. 304; βακχεύσεις ἰών E. Ba. 343. — Cf. ἴσκω.

gehen ; Wurzel Ἰ ; inf. ἰέναι, part. ἰών ; außer praes. noch impf. ᾔειν, ep. u. ion. ἤϊα, att. ᾖα. Dazu med. praes. u. impf. ἴεμαι u. ἰέμην, adj. verb. ἰτός, ἰτέος u. ἰτητέος, s. unten. Von den dialektischen Abweichungen sind zu bemerken : εἶσθα = εἶς, Il. 10.450, Od. 19.69 ; ἶσι = ἴασι, Theogn. 716 ; inf. ἴμεν u. ἴμεναι, Hom.; εἴη = ἴοι, Il. 24.139, Od. 14.496 ; auch ἰείη, Il. 19.209 ; conj. ἴῃσθα, 10.67 ; impf. ᾖε, ᾔομεν u. 3. Pers. ἤιον, Od. 10.251, 23.370 ; auch ἴε, ἴτην, ἤϊσαν, Il. 10.197 ; Her.; – fut. Hom. εἴσομαι, Od. 15.213, Il. 24.462, aor. εἰσάμην, ἐεισάμην, 15.544, 12.118, vgl. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 148. – Im praes. indicat. bei den Att. = ich werde gehen, oft auch bei Hom. u. A.; Verbindungen wie εἶμι καὶ πειράσομαι Aesch. Prom. 325, ἴμεν καὶ συνθάψομεν Spt. 1060, stehen in der Mitte ; 355, 682 ist es praes.; inf. u. partic. haben beide Bdtgn ; dem Zusammenhange nach durch weggehen, fortgehen, herankommen, vorübergehen, zurückgehen, zurückkehren zu übersetzen, vgl. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 93 ; ἰέναι εἰς Ἀΐδαο, in den Hades hinabgehen, sterben, Hom. u. A.; ἐπὶ τὰ ἔμπροσθεν, zurückkehren, Plat. Theaet. 177c ; in Vrbdg mit ἐπὶ νεώς, ἐφ' ἵππων, zu Schiffe gehen, fahren, reiten. – Ὁδὸν ἰέναι, einen Weg gehen, Od. 10.103 u. Folgde ; τὴν αὐτὴν ὁδόν Plat. Legg. VII.821b ; ohne ὁδόν, τὴν μακροτέραν, τὴν αὐτήν, Polit. 265b, Rep. VIII.343c ; ἴθι τὴν ὀρεινήν Xen. Cyr. 2.4.22 ; übertr., μετ' Ἀθηναίων ἄδικον ὁδὸν ἰόντων ἐχωρήσατε Thuc. 3.64. Aehnl. ὁ ἥλιος ἰὼν τὸ μέσον τοῦ οὐρανοῦ, die Mitte des Himmels durchwandernd, Her. 2.25 ; ἤϊε τὰ ἄνω τῆς Εὐρώπης ib. 26 ; von den Planeten, τοὺς ἰσόδρομον ἡλίῳ κύκλον ἰόντας Plat. Tim. 38d. Bei Hom. u. a. D. steht der Ort, wohin man geht, im acc.; vgl. Pind. Ol. 14.21 ; Soph. O.R. 637. Der gen. bedeutet den Ort, durch welchen man hingeht, ἰὼν πεδίοιο, durchs Gefilde hin, Il. 5.597 ; χροὸς εἴσατο, er ging durch die Haut, 13.191. – Sonst mit εἰς, auch εἰς συμμαχίαν, εἰς λόγους ἰέναι, dem Bündnis beitreten, zu Unterhandlungen schreiten ; mit ἐπί τινα, feindlich auf Jemanden losgehen ; διὰ φιλίας ἰέναι u. ähnl. s. unter διά ; u. so vgl. auch die anderen Präpositionen, die den Begriff von ἰέναι modifizieren. – Mit dem partic. fut. drückt es auch aus »sich anschicken Etwas zu tun«, ἤϊε αἰνέων, er hob an zu laben, Her. 1.122 ; ὅπερ ᾖα ἐρῶν Plat. Theaet. 180c ; τίς εἶσι κακουργήσων Tim. 17d ; auch c. inf. fut., Il. 15.544, aor., Od. 14.496. – Von leblosen Dingen : Od. 2.89 ἤδη γὰρ τρίτον ἐστὶν ἔτος, τάχα δ' εἶσι τέταρτον, schon ist es das dritte Jahr, d.h. das dritte volle Jahr, drei Jahre sind schon vorbei, und bald wird das vierte vergehen (δίεισι) oder weggehen, Abschied nehmen (ἄπεισι), bei welcher Erklärung die Stelle nicht in Widerspruch steht mit vs. 106 ἃς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούς· ἀλλ' ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὧραι. An letzterer Stelle gab es schon im Altertum eine Lesart ἃς δίετες μὲν ἔληθε δόλῳ – ἀλλ' ὅτε δὴ τρίτον ἦλθεν ἔτος ; bei dieser Lesart heißt vs. 89 »das laufende, gegenwärtige Jahr ist das dritte, und bald wird das vierte herankommen«. Aristarch verwarf diese Erklärung mit der Lesart δίετες – δὴ τρίτον vs. 106, schrieb vielmehr τρίετες – τέτρατον und erklärte vs. 89 εἶσι = δίεισι, s. Scholl. Aristonic. vss. 89, 107 und Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 93. – Il. 3.61 πέλεκυς ἀτειρής, ὅς τ' εἶσιν διὰ δουρὸς ὑπ' ἀνέρος ; von Wolken, Sturm, Rauch, 4.278, 13.796, 21.522 ; φάτις Od. 23.262 ; θόρυβος Xen. An. 1.8.16 ; τοῦτο μὲν ἴτω, ὅπη τῷ θεῷ φίλον, es mag so gehen. Plat. Apol. 19a ; vgl. Soph. O.R. 1458 ; πρόσοδοι Thuc. 1.4. – Der imperat. ἴθι steht oft adverbial, wie ἄγε, wohlan ; ἴθι, ἱκοῦ Aesch. Pers. 649 ; ἴθι δὴ ἀναλογισώμεθα Plat. Prot. 332d.

to come (MT)