εἰσ·πνέω (impf. εἰσέπνεον, ao. εἰσέπνευσα) :
      1 aspirer : τὸν ἀέρα, HLD. 2, 35 ; εὐοσμίας, ARISTÉN. 1, 3, l’air, de suaves odeurs ; abs. p. opp. à ἐκπνεῖν, ARSTT. Probl. 8, 2 ;
      2 souffler sur, acc. AR. Ran. 314, d’où au pass. être exposé au souffle des vents, PHILSTR. 57 ;
      3 fig. chez les Lacédémoniens, soupirer après, aimer, EL. V.H. 3, 12.

➳ Sur les formes non contractes, v. πνέω.

fut. -πνεύσομαι, inhale, opp. ἀναπνέω, ἐκπνέω, Arist. Resp. 472b3, Pr. 887b17. c. acc., inhale, ἀέρα Hld. 2.35 ; εὐοσμίας Aristaenet. 1.3.
breathe upon, με αὔρα τις εἰσέπνευσε Ar. Ra. 314 (Pass., ἀνέμῳ ἐσπνεῖσθαι Philostr. VA 2.8); τινί Ael. VH 3.12 (a Lacedaemonian phrase for inspire with love); ἐς τὴν ἀναπνοήν Aret. SA 1.7.

(πνέω),
1) anblasen, -wehen ; δᾴδων γ' ἐμὲ αὔρα τις εἰσέπνευσε Ar. Ran. 314 ; im pass., ἀνέμων εἰσπνεῖσθαι Philostr. v. Apoll. 2.8.
2) einatmen ; Arist. Probl. 8.2 ; Medic.; εὐοσμίας, Aristaen. 1.3.
3) Nach Ael. H.A. 3.12 u. VLL bei den Lazedämoniern = ἐρᾶν, vgl. ἐμπνέω.